Күресіп халқың үшін

(Фариза Оңғарсыноваға)

Күресіп халқың үшін қаршадайдан,
Өткердің арпалысып қанша майдан.
Боз қырау самайыңнан төгіліп тұр,
Бозарған сәттеріңдей шаршап ойдан.
Жан әпке, барлығы да көз алдыда,
Көрдік қой тажалды да, ажалды да.
Сағымдай бұлдыратып артқа тастап,
Замана бізден­-дағы озар мына.
Бұл қазақ ділін сатты, тілін сатты,
Ақыры бірі келіп бірін сатты.
Солардың сырын біліп, сырт айналып,
Өзіңе Мұқағали мұңын шақты.
Сәбидің ести қалсаң тілін тәтті,
Сағындың қыз күніңді тұлымшақты.
Өлеңнің өлкесінде ойнақ салған,
Сипадың кекілінен құлыншақты.
Мінезің найзағайдың мінезіндей,
Ойнатар көкте жасын кім өзіңдей!?
Қоғамның іші қайдан тазарады,
Бес батпан бетіндегі кір езілмей?!
Шыққанда желе­-жортып мұнша қырға,
Кісіге қиын екен мұң шағу да.
Туатын алдымызда ғажайып күн
Уақыттың бүлкілдейді құрсағында.

---