Өлең, жыр, ақындар

Күн өкпелеп барады

  • 06.11.2021
  • 0
  • 0
  • 399
Оралмай жүр тіліме көптен өлең,
Өлеңсіз жер, жаңғырып көктемеген.
Күн де батып барады көкжиекке
Тіршілікке сыңаймен өкпелеген.
Күйге түскен сияқты күнім ғаріп,
Әнсіз, мәнсіз не керек, сұлуланып.
Өкпелемей қайтеді кей кеудеге
Тарата алмай қойған соң жылу, жарық.
Жылуы жоқ, не керек сұлулығым,
Қонды ұяға өкпелеп күнім, бүгін.
Мекендеген адамзат жер бетінің,
Өз бетімен көрген соң зұлымдығын.
Құдіретті күш келмейді неге, тілге,
(Әлсіздер ғой, алдымен өлетін де)
Қарсақ, қасқыр, түлкіні, қыран бүріп,
Ал, арыстан арқарды жем етуде.
Табанға сап шығармай тағдыр үнін,
Тамшы тамбай, сарғайып қалды гүлім.
Көз жасымды көрсетпей ішке жұттым,
Тым кеш біліп, мен өмір заңдылығын.
Батар күннің қарашы, қарағанын,
Жамау еткен жылуын жараға мың.
Әлсіреген тілімнің таңдайына,
Тамызуға тамшы су жарамадым.
Жата алмастай жолаушы атын тұсап,
Ауру ауа, улы су, «атомды» шақ.
Күн өкпелеп барады, жер бетінен,
Жер астына кірген бір ақынға ұқсап.
Арылмайтын жатқандай сор, бағым да,
Өмір бардай ананың толғағында.
Кімдер тісті, азулы кімдер күшті,
Болады екен әділет сол жағында.
Көңілсізге келе ме, көктем, өлең,
Күзгі желмен жапырағын төккен емен.
Күреңітіп барады, күнім батып,
Тірлігіне түрменен өкпелеген.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жаңғыру

  • 0
  • 0

Кешегіден өзгеше жарығырақ бұл ақ таң,
Кешегіден өзгеше үн шығады бұлақтан.
Шуылдайды балапан жапырақтарға жан бітіп,
Бәйтерекке айналып тұр жағада құрақ-тал.

Толық

Жігеріме жанып сезім шақпағын

  • 0
  • 0

Жігеріме жанып сезім шақпағын,
Өмірімнің қарсы алып кеш ақ таңын,
Ауыспалы жүрмін бастан өткізіп
Қырық бестің ақпаны мен аптабын...

Толық

Сәби-қар

  • 0
  • 0

Қар жауып тұр, қарашы, қар жауып тұр,
Ақ қанатты аспаннан ар жауып тұр.
Көкпен жердің арасы ақпандағы,
Тазалықпен тұрғандай жалғанып бір.

Толық

Қарап көріңіз