Абай

Қапастағы халқы үшін қайран Абай,
Арыстанша атылып Айға қарай.
«Соқтықпалы, соқпақсыз жерде өсіп
Мыңмен жалғыз алысты» тайғанамай.
Қазағымның бағына анық туған,
Ақын десе ақын ғой жанып тұрған.
Қара түннің қабағын дір еткізіп
Жалғыз шумақ өлеңі жарық қылған.
Кейінгіге қалдырмай кер есепті,
Беріп кеткен кезінде ол берешекті.
Ойшыл десең, ойшыл ғой орны бөлек
Қолға ұстатқан кермиық келешекті.
Айтыңдаршы Абайды кім білмеген,
Жетпейді оған дүлдүлің дүлдүл деген.
Дана десең, дана ғой бар халықтың
Кеудесінде күй болып күмбірлеген.
Ұлылар ғой ұлыны тегіс білген,
Арасында екі елдің өріс жүрген.
Қаба сақал Пушкинді жат санамай
Шығыстың шыңдарымен көрістірген.
«Қалың елім қазағым, қайран жұртым,
Ұстарасыз аузыңа түсті-ау мұртың»
Деген еді бір кезде, ал бүгін ше
Ішің түтін емес пе, сыртың бүтін.
Тайыз тартып барады тереңдерім,
Тамшы суға зар болып емендерім.
Ұрпақ азып барады арақ ішіп
Қымыз ішкен тек Абай кемеңгерім!
Алдында емес, Абайдың қапталында,
Жүргеніме қақым бар мақтануға.
Ұшақ мінген аласа толып жатыр
Биік өскен өзі ғой ат жалында.

---