Әкеммен әңгіме

Биіктен сөз аламын өз атымнан,
Ақынмын көкіректен сөз атылған.
Сонда да ойлап тұрсам, асыл әке,
Өзіңнен қылығым жоқ оза туған.
Болғанда үзім нанның аты қайғы,
Жарылқап жетім, жарлы-жақыбайды.
Ең алғаш колхоз құрған бір ісіңе
Менің бар атақ-даңқым татымайды.
Баласы деп айтты ел басқарманың,
Білемін бұл сөз де де астар барын.
Желіден үріккен құлын секілденіп
Жек көрдім лауазым баспалдағын.
Тексізге ұсынбайды төрін ешкім,
Келмеді кеңсе бағып өліп-өшкім.
Атаққа, дүниеге бас айналған
Кей пасық пақырлығын көріп өстім.
Көрдім де, бас бұрмадым ол ауылға,
Қайтарда қамшым қалды «Қарауылда»
Ақындық – Абай жолы, азапты жол
Арқамды тосып жүрмін сан ауырға.
Біреудің қан жыладым мұңын көріп,
Жұбаттым қара өлеңмен шұғыл келіп.
Мен-Абай, сен-Құнанбай болмасақ та
Атыңды ерттеп жүрдім ұлың болып.
Біреуге бұл дүние тез өткендей,
Ошағын жандыра алмас тезек термей.
Тоқырау тұсындағы тоқ бастықтар
Жазып жүр естелігін кезек бермей.
Жайы жоқ олардың да жатып алар,
Салмақтар өмір деген сахна бар.
Біледі әкімдіктен аты қалмас
Абай салған соқпақтың аты қалар.
Жайым жоқ ақындықтан жалтаруға,
Ынтам жоқ, атқа мініп , мал табуға.
Өксік атқан өлеңнің ізі жатыр
Бурыл тартқан шашымның әр талында.
Жарыққа көрінуге жан ұшырар,
Жырларым маңдайымның бағы шығар.
Қан қысымы қақсатқан жүрегімде
Мынау қилы өмірдің ағысы бар.
Көкем-ау, ойлап нені тұнжырадың,
Бекер-ау, мен несіне қынжыламын.
Отауым орта мектеп ауылдағы
Отыз жыл бір орыннан жылжымадым.
Сүттен ақ, судан таза жан құсаған,
Ау, әке, ризамын мәңгі саған.
Өзіңдей адал билік жүргізбесем
Қасиетті халқымнан қарғыс алам.
Біреуге-бал, біреуге-қымыранмын,
Таяқ жеген талайдан сірі жанмын.
Сексен жасап семсерді маған бердің
Әке, мен өзің үшін тірі қалдым.
Ұлыңның не айтса да еркі бүгін,
Алда талай самғауым, мертігуім.
Әке, мына мен барда сен тірісің
Абай жыры тұрғанда мен тірімін!

---