Кезек

Кетпектей бір кесек тұрып жырды өзек
Мен айтайын, беріңдерші бір кезек!
Қорқақтардың келе қоймас қолынан
Өйткені өмір бердеңкесін тұр кезеп.

Төреші – Уақыт, бәрін кейін көресің,
Өз орныңды білсең ғана жеңесің.
Ең алдымен қадірлейік өлеңді,
Елең-алаң ертең опық жемесін.

Сол айтсыншы, берсін төгіп бересін,
Нақақ күйіп кетеді ол, неге шын?
Бер осыған қолыңдағы барыңды,
Қасиетіңді ұрдым ертең демесін.

Ол – Ақын ғой келген сүйіп өлеңге
Бекер емес, оның ойы тереңде!
Оның сөзі қайғырғанда бір керек,
Керек тағы құлағанда төменге.

Жылағанда сорлыны оқы, сора боп,
Кетпейді мұң әйтпесе у, жара боп.
Көкірегіңде мәңгі өлгенше қалады оқ,
Түп ішіңде тұншықтырып болады от!

Оқы, соны жан-жағыңа, ортаңа,
Ортақ бола қоймас тіпті қалтаңа.
Дүниеңнің бар-жоғын да білмейтін,
Ол бейшара тағдырыңнан қорқа ма!

Бер, кезегін турап айтсын ащы қып,
Тулап айтсын, арқаңды оссын жас шыбық!
Тыңдап тұрсын ақылды қу, құл- құтан,
Кепкен көңіл көзден ақсын жас шығып.

Қуанғанда соны тыңда, ашылып
Қала алмайсың шын бейнеңді жасырып.
Шаттанасың шынжырлы ойың шашылып,
Боп қаласың баладай бір аршылып.

Сонда көрші оның ғажап бейнесін.
Ай- хой десін ақ дүние өй, десін!
Ағатай- ау айта алмайсың оны сен,
Сондықтан тек сұлу өлең сөйлесін!

Кезегін бер , кеш болмасын бөгеме,
Өмір – түлкі, тірлік кейде – бөдене.
Кірлеп кеткен оның кейде көңілін,
Көлеңкелі көп пендеге теңеме!

Осы адамда кез болады жұмбақ бір
Ашу жұмсап сол жартысын ұрлап тұр.
Әрбір адам – әдемі ғой әйтпесе,
Өлең айтсын, сол үшін сен тыңдап тұр!

Мықты айтса ол қызғанады басқалар
Қызғаныштан қызық өмір басталар.
Ей, тіршілік бер кезегін Ақынның
Әлегі көп әйтпесе өмір бос қалар!!

---