Өлең, жыр, ақындар

Құздағы шынар

  • 18.01.2022
  • 0
  • 0
  • 1311
Ақынсың, Апа,
Махаббат мұңын қозғаған,
Кеудеңде сезім
алау боп мәңгі маздаған!
Жан-жүрегіңнің өзі деп соққан дүрсілін
Ұғады сенің сағыныш толы боз далаң.
Көңілің құштар,
өлеңнен өрнек іздеген
шаттықтан, мұңнан жаралған жансыз Сіз деген.
Сіз бірге ғұмыр кешесіз мәңгі, жан-апа,
Жап-жасыл Көктем және де қоңыр Күзбенен!
Алай да дүлей
Іштегі дауыл сезілмей,
Кездерің аз ба
Сарыла таңда көз ілмей,
Ақ қайың билеп,
Көк нөсер көктен селдеткен -
Жан бар ма, апа, өмірді білер өзіңдей!
Әр жырың мына -
тағдырдан берген хабаршың,
Өткеннен жеткен күндерден бақыт табарсың.
Қолыма алып оқиын отты жырыңды,
менің де дауыл көңілім бір сәт тазарсын.
Адамдар бар ма тағдырдан азап шекпейтін,
Бұлт басып бейне түнерген - сынды төкпей күн.
Шынарсың, Апа, өрмелеп өскен құздағы,
Көктемде, қыста жапырағы мәңгі көктейтін.

Астана.
30 маусым, 1998 ж.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Алдар Көсе

  • 0
  • 0

– Ау, Бапақжан, бұл қалай,
Қой дегенге тыңдамай,
Өтірік айта бересің,
Кімге ұқсап келесің?

Толық

Білемін ғой

  • 0
  • 0

– Конфеттің бұл ұнарын
Сездіріп тұр жанарың.
Соның қайдан шығарын
Білесің бе, қарағым? –

Толық

Кім кінәлі?

  • 0
  • 2

Бапақ шықты тақтаға,
Көздегені «бес» еді.
Жазды есепті мақтана
Үйге берген кешегі.

Толық

Қарап көріңіз