Аршалар көз жасы

Жанарбек ОҢАЛҰЛЫНА

Менің ескі жарамның ауызында бұғынған,
Сыздап келген бұл жырды еске алушы ем
бұрыннан.
Қиырдағы қыстақтан көз алмайтын молалар,
Сайғағына байланған, жел жемірген орамал.
Қою мұнар ішінен көруші еді өз басым,
Шып-шып тамған тастарға аршалардың
көз жасын.
Таулы өлкеге тосыннан күз келетін еді ғой,
Иен қырман мұңайған түрге енетін еді ғой...
Сол моладан үйлерге жалғанатын сүрлеуден,
Кетіп бара жатушы ем, тілім мүлде күрмелген.
Сәби ең сен ол шақта есін тіптен жимаған,
Мен жаралы арқар ем, тау төсіне сыймаған.
Сол жаралы жүрекпен бүгінге аман жеттім мен,
Түбі тесік қайықпен талай судан өттім мен.
Жел жемірген ескі аула...
Ермен басқан лашық,
Ашылмаған сырымды сонда көміп кеттім мен.
Одан бері ол маңды тұман басты қаншама,
Әлі жасын төге ме, сол таудағы аршалар?
Тірілердің үрейі, өлілердің отаны,
Көбейіп те қалған-ау, молалардың қатары.
Әбілхаят суынан қуат алып қаншама,
Туған таудың төсінде көктеуші еді аршалар.
...Таулы өлкеге тосыннан күз келетін еді ғой,
Иен атыз үн-түнсіз күйге енетін еді ғой!
Қабағына қар қатқан қаңтар айы кіргенде,
Нәзилла қыз рухы ән салатын түндерде.
Ал, бүгіндер тек менде сол жылдардың елесі,
Сонда қалған қайраңдап балалықтың кемесі.
Тауға өрлейтін шаңдақ жол балақтарды
көметін,
Санамызға сан қилы армандарды егетін.
О, қаншама киелі сол мекеннен көз алмай,
Біздің ауыл қарттары тауға қарап өлетін.
Азан-қазан ауылға мал қайтқанда өрістен,
Сол моладан өтуге шошынатын періштем.
Нәзилла қыз рухы ән салатын түндерде,
Қат-қабат шер басады қаңтар айы кіргенде.
Уақыттың бораны самайымды қыраулап,
Жастық та өтіп барады, маңдайымнан тыраулап.
Ат қып мініп аршаны, алақаны қан болып,
Сол қырманда елесім шаңға әлі жүр аунап.
...Таулы өлкеге тосынан күз келетін еді ғой,
Үнсіз мола мұңайған түрге енетін еді ғой.
Үнсіз ауыл елесі, ойға батқан қартым да,
Мәңгілікке қалды енді сағыныш боп артымда.
Аршалардың көз жасын толтырып ап көзеңе,
Түсімде ылғи жүресің сол бір сәби қалпыңда...

18. 11. 2008 ж.

---