Түркістан. Күз ғазалы

...Дерт боп мүлде мені жаулап алдың сен,
(Сен білер ең,
Мені жалғыз жан білсе...)
Қайғысындай Хорезмдік шайырдың,
О, әсем қыз!
Әлегім боп қалдың сен.
Мен жайында мың сан өсек өрілген,
Тұрды шарап улы кеселерімен...
Мас қайтушы ем ақшамдарға сүйеніп,
Түркістанның бейғам көшелерімен.
Өткен ғұмыр өкініш боп оралмақ,
Керек емес енді ол үшін алаңдап.
Еліктеумен өтіп еді өмірім,
Қайтем бірақ,
Ішпепті ғой Омар қарт...
Шайырлардың басқан ізін торыған,
Ажал қуға күніне бес жолығам.
Мені жерлеп қойды тіпті біреулер,
Қарашада қайтқан құстың соңынан...
Сайрандаған бірге суық өліммен,
Қайран жастық!
Қайғыға да семірген.
...Рудаки ертіп алып кететін,
Күзгі бақта мас боп жүрген жерімнен.
Масаң шақта жоқ нәрсеге елеңдеп,
Тапқан жалғыз сырласым ең өлеңде.
Келіспедің менің «өлетініме»,
Сенбедің сен мені өледі дегенге.
Жеткен маған ескі жылдар көшімен,
Ғазиз бейнең шықпады ақын есінен,
Бір ғажайып өмір иісі аңқитын,
Жаңбыр жуған көйлегіңнің төсінен.
Жас ғұмырдың құлақ күйін келтіріп,
Ай түбінде жорттым ұзақ желпініп.
Жалғыз досым – төбет еді алжыған,
Кетті оны да күзгі нөсер өлтіріп.
О, әсем қыз!
Сәтсіз жазған ғазалым,
(Мүмкін, ғұмыр бойы тартар азабым).
...Қалды солай Түркістанда қазылып,
Өзім бірақ жерленбеген мазарым...

06. 04. 2010 ж

---