Ояну

(аударма)

Қоштасты таңғы шуақ ақ қыраумен,
қалыпты оқ-сәуледен мұнар құлап.
Оянып ұйқысынан жатты дәурен,
шатырда көк нәр гүлі тұр албырап.
Су беті шымырлайды, құрақ мүлгіп,
бәріне сәулелі күн үміт құйған.
Келеді бүршік атып мұрат-тірлік
бұтада
түнеугүні жігіт қиған.
Жап-жасыл жүзімдіктер дөң мен өрде
шапанын лақтырыпты қыста оранған.
Шатырға, балаға ұсап, өрмелеуге
әзір тұр,
асатындай үш қамалдан.
Сандықтан сәнді бұйым жанарды атып,
төккенде күннің көзі шұғыланы,
ауылдың көшелерін алаулатып
қылтиған қыздың бәрі қыдырады.
Көктемде даритындай адамға құт,
шабындық болса-дағы жасыл әлі,
орақты қайратуға жалаңдатып
шөпшілер базар жаққа асығады.
Білмейді бақшашы да жанға тағат,
таба алмай күңкілдейді құралдарын,
сонан соң аяңдайды бауға қарап,
«Қырсыз,— деп,— бала біткен» сынар бәрін.
Тынымсыз кәрі-жасы — түрлі халық,
әрнеге елеңдейді көңіл, міне.
Толған Ай аспандағы мың бұралып
арбайды жүрегіңді, өзіңді де!
Көктемде адам біткен мұңсыз жандай,
қырау қыс естерінен шығар бір-ақ.
Бақ кезген самалда да бір сыр бардай,
шатырда көк нәр гүлі түр албырап.

МҰХАМЕД ӘЛИ

---