Өлең, жыр, ақындар

Жөнегендей айдында ағын жосып

  • 23.02.2022
  • 0
  • 0
  • 648
Жөнегендей айдында ағын жосып,
бара жатыр далада шағыл көшіп.
Құтырынған құм боран көз аштырмай,
жайратардай жел-қанжар жаныңды осып.
Бүйрат құмдар дауылмен жағаласып,
бірін-бірі қуалап барады асып.
Тау тұлғалы кешегі ақ шағылдар
құлазыған тақыр боп қалады ашық.
Мәңгі сөнген адамдай көңіл емі,
көк аспанның түнерген өң-реңі.
Жанарынан жас төккен қара бұлттың
қабырғасы қақырап сөгіледі.
Сөгіледі, түнеріп тістенеді,
кернегендей керемет күш денені:
бытырлатып буынан кәрі аспанның
оңды-солды көздейді мыс жебені.
Біз екеуміз келеміз
іңкәрлықтың өткізбей бала күнін
/сан түйіліп, сан рет тарады мұң/
сезіміміз – даладай
құйын-желдер
жоя алмайтын бәрібір далалығын.
1977



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Екеу-ақпыз. Отырмыз тіл қатыспай

  • 0
  • 1

Екеу-ақпыз. Отырмыз тіл қатыспай.
Сен Күншығыс, мен бейне Күнбатыстай.
Бұл үнсіздік қанша күн өмір сүрмек,
жүруші ек қой қайғы да, мұң да құшпай.

Толық

Аңсау

  • 0
  • 0

Қурай сазы сіңірген дала мұңын,
Жалаң аяқ, жамаулы балалығым!
Сенің үнің аспанға самғаушы еді,
шықпайды енді қарлығып қалада үнім.

Толық

Қарлы өрнек

  • 0
  • 0

Қарлы түнек жол
қашанда,
көрінбейді өзге мүсін.
Әзір таныс болмасаң да,

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар

Пікірлер