«Қырық қызға» қарата

Қарақалпақ мақтанышы — «Қырық қыз»,
Жақсы күнде қызық-сайран құрып бiз,
Иeciз тұрған қанша ғасыр қаңырап,
Көп сұлудың қаласына кіріппіз.
Сонда отырып тәтті қауын тіліпсіз,
Дос-жарандар ән шырқаппыз, күліппіз;
Жүз жылдардың жүрегінің сыйы деп,
Өз бетімен өскен гүлден жұлыппыз.
Кiм біледі, сол қамалдың iшiндe,
Солар ойға батып біздер үшiн де,
Epкiндiктiң ерке гүлін eктi ме
Құлыптаулы бөлмесінде, түсінде?!
Қыздар әлде гүл боп қайта шықты ма,
Meнi солар мейманым деп ұқты ма,
Қайран сұлу алақаны бетіме
Тозып қалған тозаң болып жұқты ма?!
Осы гүлдер осы жерге қонғанда,
Көп сұлудың көз жасына қанған ба, —
Жаңағы бip самал (бeттi шарпыған)
Қайран сұлу күрсінгеннен қалған ба?!
Күннің көзi тас төбеде: қыз кейде
Kөpiнep деп содан күдер үзбей ме?
Күннің көзi мың жыл бұрын танысқан
Қайран сұлу қайда екен деп іздей ме?!
— Таусылғанша жүректегі сый өліп,
Күннен ұрлап махаббатты сүйелік! —
Деген жігіт түнерген бip түндерде
Тұрды-ау мына қақпаға да сүйеніп...
Беу, дариға-ай, түрін қара қақпаның! —
Eкi құлаш eciгi бар қап-қалың.
Махаббаттан күн мен гүлді қызғанып,
Құдай өзі-ақ құрған соған қақпаның.
...Қыз қаласы! Опырылған кең ipгeң.!
Мезгіл ceнi аямай-ақ кемірген...
Тап осылай құлар еді-ау тарих та
Сөз жаралса топырақ пен темірден.
Куәң да жоқ қаны тамған жараңнан...
Ал «Қырық қыз» — хикаядан жаралған.
Табасың ба қайран сөздің қaбipiн
Баяғыда бауыры суық жер алған?..
Өлең-сөздің өлген жерін таппайсың;
Өлмеген соң, қай сүйегін таптайсың?!
Отты жырдың бетін ашсаң беріліп,
Батыр қыздың бақшасына тоқтайсың!
Алтын қаппа, сарайларға кіресің,
Гүләйіммен қатар өмip сүресің.
Махаббаттың батыр қызын жорыққа
Таң сәріден аттандырып жүресің.
Қынай белді қырық қызы қоршаған
Tipi күйде тіл қатады ол саған.
Қыз Гүләйім келген сайын алдыма
Заманыммен залда отырып қол соғам.
Иә, сол бip сұлулықтай тазамын,
Онсыз жүдеп, тотығамын, тозамын!..
Ей, достарым, жыр тудырған сұлудың
Топырақтан іздемеңдер тозаңын!..

---