Ақпейіл ақын достарға

(Азия, Африка жазушыларына)

Достарым! Менің халқым бар
Қоғамы жомарт қонақжай.
Көрген жоқ әсте салқындап
Тағатын тағам, қонар жай.
Суынбай ыстық ықылас,
Көбейген содан ағайын.
Ықылас, ыстық бүкіл ас
Алдына тартып бағайын.
Адалдан жиған ақыл-ой,
Өнерім ортақ баршаңа.
Ақынның аты ақын ғой, —
Талабым да бар біршама.
Күннің де көзi — бip жалын,
Ешкімге жеке телінбес,
Жұмыр жерге де ырзамын —
Денесін кессең, бөлінбес.
Ауа мен суды табиғат
Таласпай жұтсын деп берген.
Санасын улап сәби, қарт,
Қай жақтан сонда дерт келген?..
Адалдың бағы жанбаған,
Арамның оты маздаған...
Жаһанның нәрін жалмаған
Адамнан туған аждаһаң...
Ақынның сөзi шарасыз
Шарпыған жанды күйікке,
Халқының қанды жарасын
Егілмей epнiң сүйіп пе?
Жетті ғой мезгіл
бiз болар
Күн сипатты бip жалын!
Жерше тұтас қозғалар
Жыр туғанда ырзамын!..
Жанды қина — үлес қос,
Отың болса аздаған!
Халқың өcciн, ақын дос,
Құрып кетсін аждаһаң!

---