Орақ үстінде

Қырманда қызып, күн қауышады,
Дегбірсіз мезгіл түнге ауысады;
Түні де ширақ, дәулеті тасып,
Сағат, минутын тауысады.
Қырманда қызып, шаң да тұншығады,
Жел-құз да шаршап тыншығады.
Машина фары сөнер-сөнбесте
Қайтадан қауырт күн шығады.
Қырманда заттың сыры тұрады, —
Әрненің қатал сыны туады:
Бетон майысса, белін түзетіп,
Темip қызса да, суытылады.
Қырманда қыр да біршамалы
Қозғалып жатып бусанады;
Бәpi де мұнда кезекпе-кезек
Ауыр жұмыстан босанады.
Жалғыз-ақ адам өз орнында
Бәрінен шырқап озар мұнда.
Түнге де күнге демейді адам:
«Қарауыттың ба, бозардың ба?!»
Тәулік тәңірі өзi болғасын,
Мезгілден шырқап озып алғасын,
Аптаға айлық күш бітіреді;
Ақын осыған сөзін арнасын!
Kәдімгi зеңгір тау салмағын,
Дақылмен өлшеп тауыса алмадым! —
Демек те адам, үстеп шығармақ
Тарих пен жеңіс табысар жағын...
Тарихтар атты көштің аңсаған,
Ой-қиял атты құстың аңсаған —
Қырманы осы, құдыреті күшті
Басымды ием, күшті нан, саған!
Күшті нан!
Тек сен өмipгe нұрсың!
Нансыздардың қансыз тірлігі құрсын!
Күшті нан, күллі жүрек қанымсың,
Қызуым сенсің!
Мен сенің жыршың!

---