Сарыарқа

Ғалым Жайлыбаевқа

Үстiне күркiреген бұлттардан
Береке құйылып жататын,
Жазығына дүркiреген
Той мен салтанат
Мереке жиылып жататын –
Аспанның астына жайылған
Жомарттың дастарқанындай
Дарқансың.
Ауыл мен қалаларды
Арқан-жолдармен –
Шандып байлап –
Жауырыныңа салып алған
Арқамсың!
Сөйлеп-сөйлеп кеткенде –
Арнасын керiп! –
Толқып ағатын өзендердей
Толы тарих,
Толы сырсың.
Шаңырағы
Сандал ағаштан,
Табалдырығы
Емен ағаштан қиылған,
Уығын алтынмен аптаған
Керегесiн күмiспен қаптаған
Қонысымсың.
Сарыала қазы бiткен
Қабырғалар секiлдi
Өзендерiңдi –
Әлдекiмдер келiп –
Күтiрлетiп
Сындырып кеттi ғой.
Түгiн тартса май шығатын
Жасыл жайлауыңды
Жындай түтiп
Жүн қылып кеттi ғой.
Үстiңе – көк темiрлерден! –
Жүк артты.
Созылып жатқан
Жота-омыртқаларыңның
Тоқпақтай жұлынын
Шiрiген жiптей етiп
Жұқартты.
(Ақылым алжасты,
Көзiм мұнартты).
Албастыдай бүлiк сап,
Iбiлiстей құтырды.
Құйқанды жыртты
Терiңдi сыпырды.
Жаным –
Үн шығара алмай! –
Өзiн өзi талап
Жағаласып жатты.
Сенiң алып арқаңды
Тұздай сұп-сұр
Темiреткi мен
Қан мен iрiң сорғалаған
Жара басып жатты.
Ендi, мiне, –
Тәуелсiз теңдiгiң,
Бостан күнiң туды.
Абырой мен даңқың
Асқан күнiң туды.
Бойыңа – қайтадан! –
Қайрат құйылып жатыр
Жаныңа – қайтадан! –
Айбат жиылып жатыр.
Ұлы Сарыарқам менiң!
Тiрлiгiң – ұласқан! –
Армандай болсын.
Бiрлiгiң – тұтасқан! –
Ормандай болсын.
Жаныңа жақсылық жиылсын.
Әндерiң алтындай төгiлiп,
Күйлерiң
Күмiстей құйылсын.
Қазаның
Жай күндердiң өзiнде
Тойдың қазанындай
Асып-төгiлiп
Қайнап тұрсын.
Қара суыңның өзiне
Қалқыған шөмiштiң
Күшi жетпей! –
Сабы сынатын
Бес елi қаймақ тұрсын!
Сарыарқам менiң!

---