Өлең, жыр, ақындар

Мен өзімді іштегі шермен езем

  • 15.09.2022
  • 0
  • 0
  • 1066
Мен өзімді іштегі шермен езем.
Ой-арманы жоқ адам, ол да – бәрібір –
орманынан айырылып өлген өзен!
Талай төніп санама мұнар-сұрақ,
өзегімді өртейтін шығар сынақ?
Мұңнан менің өзімді кім құтқарар?
Құмнан сенің көзіңді кім аршымақ?
Жарығына бет бұрып туар Айдың,
бұлт құрсағын бұл Маусым дұғалайды.
Сені қайта тірілтіп алатындай,
сел-нөсері құйып тұр «Құралайдың»!
Іңір – мылқау, түн – соқыр,
таң шолақта арманшылдың қуаты аңсар-ақ па?
Бүгін, иә, екеуміз удай маспыз,
Сен – нөсерге, бейбағым,
Мен – шарапқа! Тағы ішейік!
Ішуге жоқ па негіз?
Ішеді әлі аңқасы кепкен Егіз!
Өлдік пе жоқ қалдық па, жұртқа – бәрібір,
ақыл айта бермесін, жек көреміз!
Мен – бір ұлмын, түнерген, Сен – бір ұлсың.
Шекемізден сұп-суық тер білінсін!..
Дүниені біз әлі төңкерерміз... тек...
айығып алайық, ең бірінші!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Боранды түнде

  • 0
  • 0

Қап-қараңғы үрейдің арқасындай
мына Түннен азырақ қорқасың да.
Күлген сайын сырттағы күрең боран,
Жын жылайды пешіңнің қолқасында.

Толық

Жаза

  • 0
  • 0

Көбелектің қызықтап бұла шағын,
көтереді бәйшешек шынашағын.
Желге ілесіп, күнұзақ дала кезер,
желкілдетіп шудасын түйе-сағым.

Толық

Сезік

  • 0
  • 0

Отыр едім мен бірде, жүрек – ояу, тіл – сұлық,
күле келді ол маған, қысық көзде күн сынып
– Жүдеулісің... немене, жүрсің бе әлде ауырып?
Күтінуге біздің де мұршамыз жоқ, бауырым.

Толық

Қарап көріңіз