Өлең, жыр, ақындар

Сезік

  • 16.09.2022
  • 0
  • 0
  • 505
Отыр едім мен бірде, жүрек – ояу, тіл – сұлық,
күле келді ол маған, қысық көзде күн сынып

– Жүдеулісің... немене, жүрсің бе әлде ауырып?
Күтінуге біздің де мұршамыз жоқ, бауырым.
Байқап жүрмін, кейінде қойғансың-ау өлеңді?
Есіміңді газеттен іздемейді ел енді.

Көңіл сөлін соратын Ой дегенің – бір сүлік! –

дейді-дағы, күледі, қысық көзде күн сынып.

Күлкісі – өтірік, әрине. Мен
де «күле» білемін.

Жатыр бірақ, ішімде көптен бері Жыр өліп.
Былай дейді ал анау:

– «Жыным» бар ед көп-көрім.

Байқап көрсек, бәрі де дерт екен-ау өтпелі...

Ойлай-ойлай, көп жұртқа беймағұлым сырды ұқтым:
Өлең деген, тәйірі, – көлеңкесі тірліктің...

Ал, тірліктің өзі жүр сиыр болып мөңіреп. Оған бар
ғой, Сөз емес, жем-шөп керек көбірек. Сен,
бауырым, бірақ та қала көрме өкпелеп, сиыр сүтті
болғанмен, емшекке де еп керек!..» –

Қарашы енді сабаздың қайдағыны тапқырын.
Есек етіп – осы енді – құлағыңды қақтыру. Мен
бірақ та көңілін қалдыруға олақпын, сиыр сауа
келгендей саусағына қараппын.

Өкінішті...
Ол кетті қысық көзде күн сынып.
Берген сәлемінен де беп-белгілі Тыңшылық.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ажал даласындағы тірі тас

  • 0
  • 0

Сөз сүйегін өлшеме, мұңды өлшегін,
Ой – көп, қобыз-ділімнің түртер ішегін.
Сары Дала дөңбекшіп Күн астында,
сайтан-сағым сорады бұлт емшегін.

Толық

Боранды түнде

  • 0
  • 0

Қап-қараңғы үрейдің арқасындай
мына Түннен азырақ қорқасың да.
Күлген сайын сырттағы күрең боран,
Жын жылайды пешіңнің қолқасында.

Толық

Мерей

  • 0
  • 0

Ауылым, болушы еді күнде боран...
Өзгеріп кетті қазір мүлде балаң.
Қаздардың қаңқылынан қаймақ жалап,
Түнде сәл Ай сәулесін тыңдап алам.

Толық

Қарап көріңіз