Төркін

Аудандық өнер үйінде жыр оқып зерлі,
Сыпырып тастап отырғам маңдайдан терді.
«Қарындасыңмын, аға» деп жырылып топтан,
Жарқылдап жап-жас келіншек жаныма келді,

Жақынын тауып алғандай жайраң күй кешіп,
«Жүріңіз үйге!», - деп қоймай алдымды тосып.
Ағалап тұрған келіншек, алдыңғы жылы,
Арқаға келіп қоныпты Алтайдан көшіп.

«Ата-анам сонау Алтайдың қырында қалды,
Биебау қалды, желіде құлын да қалды...».
Сағыныпты әбден төркінін,
көзінің жасын
Көрпесін сала жүріп-ақ сығымдап алды.

Күйеуі тойған қозыдай момақан жігіт,
Ісі көп, сөзі аз ер сынды, мінезі сынық.
Ауылымыз жайлы айтылған әңгімелерді,
Біресе тұнып тыңдайды, біресе күліп.

Сағыныш шіркін болмаса жүбіне жеткен,
Қояды мақтап шүкір деп бүгінін еппен.
Ағасы келмей қойыпты қызметін қимай,
Ата-ана – ауру, іні – жоқ, сіңілі – кеткен.

Ем-домға тиын ептеген табылып мүмкін,
Армандап қояд көрейіп барсам деп бір күн.
«Шиден ары» деп шығарып салғанымызбен,
Төркіннің қамын жеп өтер қыз деген шіркін!..

Қолынан піскен таба нан, құрт пенен майын,
Алдыға жайып, баппенен қайырды шайын.
Сақталған сүрі, қатығы, кәделі жілік,
Анамдай ұстайды екен-ау дастархан жайын.

Білмеймін, неге?
Жанымның сұрауы ма екен,
Сағынып мен де жүрген соң ұнады ма екен?
Қолы да – дәмді, ісі – епті, уайымы – адал,
Білікті болса бір қыз да бір ауыл екен.

Аңсаса ауылын,
(Түсінем заңдылық жайды.)
Мәжнүн де емес кешетін мәңгіріп қайғы.
Қазақстан ба?
Сүйеді Қазақстанды,
Орысшасынан басқаға шаң жуытпайды.

Көкшетау деген қаланың маңындағы ауыл,
Алыста қалған ауылын сағынған ауыл.
Жайланып тірлік кешірер жер екен шіркін,
Жаныңда ағаң болса егер, жаныңда бауыр.

Толқындай нәзік сезімге ағыстар көмген,
Бой ұрып кейде басылар арыстан кеудең.
Сағынып жүрген төркінін қарындас көрсем,
Ағасы болғым кеп тұрад алыстан келген.

---