Сүлеймен сипат

Сүлеймен Мəметке

Сүлеймен деген атыңда
Қасиет кені жатқандай.
Тектілік барын затыңда
Жаныңның жазы айтқандай.
Сүлеймен – судың иесі,
Шапағат шашқан пайғамбар.
Сүлеймен – сөздің киесі
Болмайды неге?
Ойлаңдар.
Бір табан жақын тәңірге
Атыңмен және затыңмен.
Сүлеймен сипат сәніңде
Астасқан арлы ақылмен.
Жасыңнан жырды толғадың
Жүректен туып ойлы өлең.
Қара бас емес,
Ел қамын
Қаламың тербей сөйлеген.
Серт етіп қара сөзді де,
Семсердей, сірә, сермедің.
Көрмейін десең, көз, міне,
Көзқамандарды тергедің.
Тұғырлы жерге ту тіктің,
Азаның сенің – «Егемен».
Алатау ата бүркіттің
Қанаты қолдап жебеген.
Қымыздан жігер құйылып,
Қайнайды қаның қазақ деп.
Басыңа бақыт бұйырып,
Шайыңды демдер Азат тек.
Ақ жеңгем Азат, сол шайдан
Қайныңа құйшы бір кесе.
Шүлендеп ынтық аңсаудан
Сүкеңнің көңлі бүрлесе.
Алматы, ауыл, Астана –
Ыстық-ау саған бәрі де.
Аса бер асу асқарға
Сүлеймен сипат сәніңде!..
* * *
Темірге
Жадыңда жүр ме, керемет
Жайықта жүзген сол бір күн.
Жаныңның нұрын себелеп
Кеудені күйге толтырдың.
Тау-тас та болып кеттің сен,
Жартас та болып жаңғырдың.
Данышпан дала ұлы – сен,
Дарқан бір әнге салдырдың.
Дәнекер естің жібектен
Жететін өмір-бақиға.
Ұқсаттым сені гүл еккен
Сақара тектес сақиға.
Сапырып тұрып шашқандай
Жайықтың зүмрат толқынын.
Биіктеп кеттің аспандай
Сыңғырын іліп шолпының.
Жағада тұнған тоғайдың
Жасылын тұттың жанарға.
Жасынын күттім құдайдың
Жүректе бір от жағарға.
Қазақтың ұлы өзені
Қасымға сәуе сыйлаған.
Келген-ақ шығар кезегі,
Сәулесін көсіп құй маған!
Ғажап қой осы желпінген
Өмірдің өргек бір сәті.
Мұршаны соған келтірген
Темірдің берген мұрсаты...

---