Жылан

Бір үйден үш адамның жылы жылан
Болса егер – қыдыр дарып құрығынан,
Өзегі еш уақытта талмайды деп,
Айтылған сөз бар еді бұрынғыдан.
Жыланның абзалдығы бұ да болса,
Байлыққа болмасам да құмар онша,
Елінің берекесін ортайтпайтын
Ер қайда – етекбасты шыға қалса?
Ақ құйып шығаратын бұрынғыдан,
Жігіттер, жиырылма, жылым – жылан.
Оқжылан атылғанда мерт болатын
Құйғытқан сақарада ғұмыр-құлан.
Өмірге жамандықты жалмап келгем,
Жылан боп зұлымдықты арбап келгем.
Қайтарып итжеккеннен арыстарды
Қаңтарды жылымыққа жалғап келгем.
Жанымнан таратамын жылы шуақ,
Тұрамын жан біткенге жылы ұшырап.
Түксиген қабақтарға таңырқаймын,
Тұлданған әкесінің құнын сұрап.
Тұлымын бәсіремнің өрген едім,
Түнемел қымызбенен өнген едім.
Тұмадан қанып ішкен кәусарыммен,
Толқытпай тұнығымды мен келемін.
Тал бойым таңғы шыққа малынғанмын,
Тумыстан уызыма жарығанмын.
Мәлике-Маран патша қасиетін
Қаныма қотарып мен алып алдым.
Самғады содан мәңгі-бақилық ән,
Кеудеме шалқып жанған от құйылған.
Зәһарын жандауаға айналдырып,
Санама салған орда сақи жылан.
Жыланды жамандама жайдан-жайға,
У – балға, бал – зәһарға айналмай ма.
Тартатын негізіне салтыменен
Түйіні тектіліктің байланбай ма.
Келтірген бақсыдайын боз жыланын,
Киесін көкірекке көз қыламын.
Бойымда бұлқындырып бекзаттығын,
Жанды – жаз, көңілімді мәз қыламын.
Кекіртке кеудесімен көк тіреген,
Кесірге бетбақтыққа бетті берген,
Ызалы уытпенен сілтеп салар,
Қайдасың зұлпықардай өткір өлең?!
Тәңір-ай, таусылмаса құмар күнім,
Тұғырға тұрпаттанып шығар жырым.
Ындыны жамандарды ырылдатпай,
Ысылдап бас көтерсін жыландығым.
* * *
Азамат ерге ал енді
Ақындық мұрат – сол уайым.
Өлеңде берген уәдемді
Өмірде бұзып қоймайын.
Өлеңде салған суретім
Көрініп тұрғай көзімнен.
Білінсін мұңды келбетім
Балқытып құйған сезімнен.
Әр сөзім болсын шынайы:
Әр үтір, сұрақ, леп белгім.
Шындық қой жырдың Құдайы,
Сырғуды неге еп көрдім?
Бар еді-ау, батыр,айтпағым,
Боркемік тарттым мен неден?
Бетімнің неден қайтқанын
Білетін адам кемде-кем.
Шындықты күліп айтатын
Болған-ды ғажап бір ақын.
Тағы бір шайыр жайды атып,
Тақ атасынан ұратын.
Өлеңім менің өмір ме,
Өмірім, әлде, өлең бе?
Қызуым жетпей темірге,
Қоламта көсеп келем бе!
Жаутаңкөз етіп еркіңді
Жалынсыз болсаң сол уайым.
Өлеңімдегі өртімді
Өшіріп, сірә, алмайын.
Қайсыбір пақыр пенделер
Қойса да көзге мені ілмей,
Өмірім өрге өрмелер,
Өлеңім болар өмірдей.

---