Не қалды, қарайғанда қамыс қалды...

халық өлеңі

Сонааау...
Бозторғайдың әуеніне гүл ынтық,
Балдай балғын дәуренімнен жыл үркіп.
Әрі баяу,
Әрі сондай тездікпен,
Мезгіл жатты қуандырып...
Түңілтіп.
Сенде сұлу,
Менде сері,
Маусым жас...
Ұйқы бөтен,
Ит жездешіл,
Тау сырлас....
Күй аңқитын сабадағы қымыздан,
Сайдың желі дастан айтып таусылмас.
Кім ойлаған аңсауда деп тозбас мән,
Жұлдыздар-ай, жаралғандар көз жастан.
Балалықтың серті адасқан сол түні,
Тұңғыш рет қартайғанын сезді аспан.
Жүректердің судай таза мәз шағын,
Бақытты ақын болар еді жазса кім?!
Оқыранған кербестінің дауысы,
Тағдырындай елестейді Тазшаның...
Періштенің жазылмаған өлеңі,
Жазылмасын...
Жазылған жыр өледі.
Ай құлаған...
Ән шомылған өзенге,
Қайырылып қарай бергім келеді!...

---