Өмір

Он жетімде алып ұшқан сезім ба екен,
Ақыл қоспас жүрекпен сезінетін.
Жиырма бесте ақыл тоқтады ма екен,
Ешкімнің ақылын тыңдамайды екем.
Отыз бесте есейдім дейін десем,
Білгенімнен білмегенім жетер екен.
Қырық бесте балалық қайта келіп,
Ата-анамның жанынан шықпайды екем.
Елу бесте он жетімдыіеске алып,
Құштар болған сезімім қайда екен?!
Алпыс бесте ақыл айтпайды екем,
Барлығының ақылы жетер екен.
Жетпіс бесте немерем сөйлегенге
Балаша оғанда ренжи берем.
Сексен бесте баладан сұранамын,
Бес жастағы баламның күнін кешем.
Тоқсан бесте тоңқайып жүргенімше,
Тәңірден кездесуді сұрап өтем.

---