Бәйге

Егіліп келем, көзімнің жасы төгіліп,
Тебініп келем, ақ боран шаңға көміліп.
Япырым-ау, неге ұшпайды құс боп жығылғыр,
Жазылып бауыры, қолтығы бырт-бырт сөгіліп.
Тақтым-ау саған күмістен құйып құйысқан,
Тарттым-ау тартпа бұзау тіс етіп өргізіп.
Тал-тал қып тарап жалынды дода ұйысқан,
Үш рет күнде мейізден жемді жегізіп.
Құлагер сынды болсын дей тұрқың сүйегін,
Таң атпай жатып сіміртіп сүтін биенің.
Шашаңа шаң да жұқтырмаушы едім, не болды,
Не болды саған, қанатым менің, киелім!
Қанатым менің, жарысар құйын желменен,
Секіріп жүрер күндерің қайда кермеден?
Шаң жұтып қалдым, қатарлас шапқан өңгеден,
Қорлығым болды-ау тірлікте мына көрмеген.
Кетті ғой алға күрең мен жирен сағым боп,
Жетті ғой торы, ала аяқ қара шағын топ.
Атам да тұр-ау тәспісін салып мойнына,
Қартайған көңілі, ортайған көңілі жарым боп.

---