Өмір маған...
- 1
- 14
Өмір маған кейде тау сияқты,
Шыңына шыққым келеді.
Өмір маған кейде бір жау сияқты,
Аяққа жыққым келеді.
Құстар
Алманы қарға шоқиды,Көкқұтан кітап оқиды.
Ұшып кеп ағаш басына,
Ала сауысқан қоқиды.
Бұлбұлың әнге салады
Мадақтап гүлді даланы.
Ілегін жазбай топ тырна,
Жайылымға кетіп барады.
Көбелек қонып гүлдерге,
Жақсылық жасап жүрді елге.
Қырғауыл өзін жемдейді
Жайласып алып бір жерге.
Қонады шымшық жас талға,
Жас талды жайлап тербейді.
Самғайтын қыран аспанда
Сауысқандарға сенбейді.
Қанаса қырғи қанаты,
Аққу құс келіп емдейді.
Даланы сыйлап келген көп,
Атпайды құсты мерген боп.
Бөдене қырғауылдарменен
Көршілес қонып көрген жоқ.
Бәрібір жауын, дауыл да,
Қырандар қорқуды ұқпайды.
Қарлығаш келмей ауылға,
Көктем де қырға шықпайды.
Алматы жақта тұратын,
Өлеңнен тауып мұратын.
Құстарды жырлап, түгендеп,
Самғап жүр көкте бір ақын.
Пікірлер (5)
Пікір қалдырыңыз
Қарап көріңіз
Басқа да жазбалар
Пікірлер
-
Нұлан
осындай ертегілер ұнайды -
Арайлым
қызық ертегі екен -
Сезім
Детский екен -
Нұрай
Өте керемет
Жанбай Шүйіншәліұлы Өзденбаев
Қайтпай қалған қаздар
Құстар қайтты мың – мыңдап,
Туған, өскен еліне,
Аңшы күтті мылтық ап,
Патрон тізіп беліне.
Болмаса да залалы,
Аңшыға жоқ жазығы,
Құмар оқ боп ажалы
Өшті қоңыр қаз үні.
Қаздан кетті жан шығын,
Жете алмай жұртына.
Обал қылған аңшының
Селт етпеді мұрты да.
Жатты қаздың денесі
Шалшық суда, қамыста.
Жаны бұлтқа ілесіп
Кетті ұшып алысқа.
Әміршіміз жаратты
Он сегіз мың ғаламды;
Оған неге оқ аттың
Уа, перзенті адамның?
Аттың аңды қызыққа,
Джиптерменен қуалап.
Қашты «Қызыл кітапқа»
Жек, бөктергі, дуадақ.
Серкелерден айрылған,
Кетті киік қаңғырып.
Қанатынан қайрылған,
Қаздың даусы жаңғырық.
Жаратқанға кесепат -
Қай билердің жарғысы?
Күнәсізге қиянат -
Тимейді ме қарғысы?
Түркі бабам зиялы,
Тәлімінен көргенім:
«Бұзба» - дейтін, - «ұяны,
Өрмекшінің өрмегін.
Қияс баспа үйілген
Құмырсқаның илеуін;
Жылан қусаң үйіңнен
Сүт құй, бірақ - тимегін.
Судың да бар сауалы,
Берекесіз шашпаңдар.
Тоқшылықтың сауабы
Бұлақ көзін ашсаңдар».
Техника озды да,
Сайын дала жұтады -
«Шөп шапқыштар» тоздырды
Ұя толған бұтаны.
Байтақ дала тың болды,
Жыртамыз деп жүн қылды;
Үйлесімі мың жылдың
Тозаң қауып, жым болды.
Тиім болмай түбінде
Егістіктен босаған
Жерді басты бүгінде
Селеу, қурай, ошаған.
Мүсін қойдық кезеңге,
Еске алып елігін.
«Жаңа қазақ» өзенге
Жуып тұрар көлігін.
...Түркі емес, гүн емес,
Кімбіз? Қайда барамыз?
Тәңір емес, дін емес,
Уқорғасын санамыз.
Жер мен көктің иесі,
Уа, пенде, сен емес,
Тиіп кетер киесі,
Оны ату жөн емес,
Оны атқан жөн емес.
Жанбай Шүйіншәліұлы Өзденбаев
Камила
өте жақсы өлеңдер маған ұнады
Сакен
Керемет өлеңдер екен осы каменттердегі маған Жанбайдың өлеңі ұнады
Сакен
Маған өлеңдер қатты ұнады
Ельдар
Құстар туралы тақпақ