Балалық шаққа оралу

Көбелек жегілген күймеге айналу,
Желіккен желдің де арманы.

Есімнен адаса еске алдым мен оны.
Түйсіктің түбінде гүлдерде ой һəм алғаш,
Тəніммен тілдестім себебі.

Тəн солай ой құшты адасқақ.
Қан қызыл түспенен жазғанмын бұл сəтті.

Қызыл түс – гүлдердің ең көркем тəжіндей.
О, неге барлық түс алқызыл кілемге табынды?

Түн деген – шаршаған шамшырақ елесі.

Əр бұтақ қол сынды.
Ғаршыға жазылған хатымды,
Жасырын жаяды жел тəні.

Күн сонда жүз қанық болар шақ мені аңсап,
Уай, несін оранды тұманға?
Жарықпен жазалау - күнəм ба?!

О, менің оралмас күндерім!
Түсімде тəтті бір қиялға шомылып,
Сүйеніп тұрамын сəулелі сəттердің сертіне.

Арман мен махаббат арасы –
Жақшамен бітетін тұйық жол.
Осы бір кеңістік ішінде
жабыққан жанымды жасырып,
Аңсарлы жүрекпен қараймын əлемге.

Сенсеңіз: əуеде шөптердің шеруін сан көрдім.
Һəм талай арбалдым жолдардың биіне.

Гүлдерім – нəзіктік төгілген іңкəрім.
Сарғайған сəттерді сағыныш нұрына бояйды.

Жылдардан қалған мұң жараға айналды.
Ол менің тағдырым екенін сездім бе сол шақта?!

Ішімде бұлқынған сəбидің уілін,
Ернімде əлдилеп, ауаға жазамын.

Ол қазір жарықтың жоғарғы сатысын мекен ғып,
Қара түн жамалын оқуға асық боп,
Дамылдар бір бұрыш іздейді.

Егер Ай бұл түні үй кезсе,
Бетпе-бет келуден жүз тайқып кетердей.

Мен енді дымқыл шаң соңына із байлап,
Маусымның желіне жол алдым.

Серуенге шығамын жаяулап:
Оң қолмен – ауаны,
Сол қолмен – қиялда салалап қос бұрым.

Жұлдыздар – тұңғиық тербеген тым ұсақ тастарға ұқсайды.

Осы бір картина шексіздік осінде ұштасып,
Жаңа бір жолдарға бастайды.

Ай – Абыз, тағы – Түн,
Шашылған ақ сəуле асатаяғынан айнымай,
Сиқырлы дұғасын төгеді.

Шалғайда – мен туған мекенде,
Қаусаған кəрі үйде қалдырған,
Тəніме не деймін мен енді?!

Балалық шағымды айта алмас ешбір жан.
Тек көкте жымыңкөз жұлдыздар,
Түнгі жол шетіне із тастап,
Бір сырдың тиегін ағытар.

Балғын кез баяғы қалпында,
Нүктедей жарықтан шашады сəулесін –
Білмеймін, кім мені өзіне шақырған?

Аймаңдай өзенді айнаға балайды бұл бала,
Қайғысын сұрарға қайрылып.
Жаңбырлы маусымын жасады дертінен,
Қарасұр бұлттарға ес кете еліктеп.

Бұл ауыл – балдəурен күндердің əуені.
Қанша алыс кетсең де жылдардың көшімен,
Шекара шиырлап қаларсың сол маңда.

Мұндағы кешкен күн көл сынды көктеңбіл.
Естелік жүзеді толқынмен тербеліп.

Табаным астында теңселген таулардан,
Тəнімді төменге тастайтын шақ туса,
Мен қалай құзарға қол созам қайтадан?
жəне оның керегі болар ма?!

Уақытты теңедім тұтқасыз есікке.
Айқара аша алмай азапқа батамын.
Сиқырым тозды ма, дуам да дарымай,
Дұғамды ұйқыдан оятқым келеді.

Ауылдың ұлы едім арманы қыркезбе.
Рухымның тамыры жайылған мекен бұл.
Жағада өпсе де тəнімді топырақ,
Жанымның құмары теңізде тыншыған.

---