Біле тұра күннің ертең өлтірерін дарға асып

Біле тұра күннің ертең өлтірерін дарға асып,
Желдің жалбыр көйлегіне жармасып,
Сонау көктен құйғыта кеп асыға
Сүйіп жатыр қара жерді қар ғашық.
Ертең сені біреу тастар бір төбе ғып күретіп,
Таптаса да табанымен мың етік.
Жанарыңның нұры таймай жалтылдар,
Қызыл күннің қызғанышын үдетіп.
Қалды ма онда сезіміңді сезер сана, сенер ес,
Ақыры анық, опа бермес ерегес.
Күн жоғары, ал жоғарғы қашанда
Төменгіге бас имейді, теңі емес.
Шынымен-ақ құтқарушы табылмай ма тез, демде?!
Арашашы аязың да безген бе?!
Аяушылық, қаяу тұнып ойда, әттең...
Сенің жылап кетеріңді сезгенде.

---