Шөжелер

Атам бiрде жәшiкпен
Алып келдi бiрдеңе.
Қайран қалдым
Ашып мен,
Апардым да iргеге.
Балапандар сап-сары
Қоя бердi шиқылдап.
Бiреуi де қашпады,
Өздерi тым сүйкiмдi-ақ.
Iшiнде бiр момынын
Сипап едiм бiр рет,
Ескерттi әжем:
– Қолыңның
Жайылады уы! – деп.
Дуылдады беттерiм,
Кеттiм бiлем қызарып.
– Қолымда у жоқ менiң,
Қайтем, – дедiм, – у жағып?
Келiп-ақ тұр жылағым:
– Сонда улы болдым ба?
– У болады, шырағым,
Әр адамның қолында.
Отын әкеп, су тасып,
Тұрмайды әжем орнында.
Көңiлiмдi мұң басып,
Жүрмiн ендi соңында.
– Бар тауықты мен кеше
Ұстап,
Қамап жемдедiм.
Солардың сiз, ендеше,
Көрдiңiз бе өлгенiн?
– Ұқпайсың ба мұны да?
Тауық үлкен. Өлмейдi.
Екi-үш айда
Уыңа
Шөже де бой бермейдi...
Үш күннен соң анам кеп,
Кетiп қалғам қалаға.
Қайтып келдiм
Алаң боп,
Екi ай салып араға.
Келсем,
Қызық,
Баяғы
Балапандар сап-сары
Ақ шөжеге айналып,
Аралап жүр бақшаны.
Атам инкубатордан
Әкелгенi кеше едi.
Құс деген бұл «антұрған»
Қалай жылдам өседi?
Сағынсам да соншалық,
«Шеп-шеп!» – деп ем жай ғана,
Құйрықтары шошайып,
Қоршап алды айнала.
Жылт-жылт етiп көздерi,
Таңырқаса қарады.
Сүп-сүйкiмдi өздерi,
Сипағым кеп барады.
Алып-ұшып көңiлiм,
Қолым созсам күбiрлеп,
Ойлады ма қолының
Жайылады уы деп,
Тып-тып етiп аяғы,
Қашқақтады тыңдамай.
Әжем сөзiн баяғы
Ұмытпапты,
Қулар-ай!

---