Исамен кездесу

Алматыда декабрь, көк сылпылдақ,
Исекең өлеңімді отыр тыңдап.
Кездессе жақсы жолға жас балаша,
Жайнайды жанарынан от жылтылдап.
Алысқа тартып отыр ойы өрнек,
Қояды кей өлеңнің жолын өңдеп.
Шақырды сұр шинельді бір жігітті,
Жақсы ақын жаңа келді қолың бер!— деп.
Қағаз бен қарындашы дайын екен,
Оқы деп айтпады ол жайын бөтен.
Артынан бірақ білдім сұрастырып,
Қаскелең Военкомы Тайыр екен.
Жарылып адалынан қуана кеп,
Қолымды алып жатыр «қу бала!»— деп.
Исекең нұқып қалды иығымнан,
Ұнатты өлеңіңді бұл ағаң деп.
Өлімді кім ойлапты ол тұсында,
Ақын жан көңілді ғой болмысында.
Исекең екеуміз де қол қысыстық,
Сол екен тұңғышы да, соңғысы да.
Бөленген ақын еді жаны жырға,
Қалайша қалған тұнып қабырында.
Өр өлең осы арада жатыр-ау деп
Батамын бір тұңғиық ауыр мұңға.
1957

---