Сырнайшының жыры

Айырбастамас алтынға,
Жастығым жалғыз несібем.
Еркелеп жасыл толқынға
Еділде еркін өсіп ем.
Өлеңдей тыңдап жел үнін,
Ағушы ем зырлап қайықпен.
Қарсы алушы еді Еділім
Анамдай құшақ жайып кең.
Тербеткен майда қоңыр жел
Бар еді гүлдей ару қыз,
Жүруші ек, ой-хой со күндер
Жағалап Еділ жарын біз.
Еліме тиді жау келіп,
Қалқан қып Еділ тосты өзін.
Ақ бетімді қан көміп,
Айқаста кетті қос көзім.
Жоғалттым жалғыз барымды,
Аруым өлді оқ тиіп.
Барады өртеп жанымды
Ішіме түскен от күйік.
Айта берсе оның зары көп тағы,
Сырнай даусы үзіліп бір тоқтады.
Көзі кеткен аяп көрдей соқырды,
Жұрт вагонда күңгірт болып. отырды.
Сол кездерде оттай шарпып жүректі,
Қанжар дауыс қараңғыда дір етті:
— Жоқ, тірімін!— деген асыл жар үні
Сырнайшының болды қос көз-жарығы,
Сол үннен ол сүйген қызын таныды.
Екі жүрек ойда жоқта қауышып,
Екі тілек қалды бірге табысып...
Жөнеледі сырлы сырнай қайта ойнап,
Ұлан асыр вагонымыз той біздің,
Тойға елді шақырады айқайлап,
Паровозы 500-інші поездың.
* * *
Жаралып ең жақында пайда болып,
Жүруші едің жұп-жұмсақ майда болып,
Енді бүгін сөйлейсің желдей есіп,
Күнді аралап келгендей айға қонып.
Жүрсең кеше біреудің атын ерлеп,
Бүгін әкім болыпсың әкіреңдеп.
Мен қайтейін, әзірше шалықтай бер,
Уақыт — дәрігер сендейді жатыр емдеп.
* * *
Сен менің айта алмаған сөзім шығарсың,
Сен менің көре алмаған көзім шығарсың.
Оқ астында арманда өткен
Сен менің жиырмадағы кезім шығарсың.
Сен менің балғын гүлім шығарсың,
Сен менің таңғы нұрым шығарсың,
Поэзияда Мәуленовтер династиясын
құратын
Сен менің жазылмаған жырым шығарсың.

---