Сәбира мен желтоқсан

Садақа халқым үшін жаным деген,
Жастар аз ба туған елдің қамын жеген?!
Төске өрлеп,басқа шауып басынардай,
Қормыз ба өзгелерден,кембіз неден?!

Жас едің жүрегіңнен жалын ұшқан,
Қыз едің дала гүлін сүйіп құшқан.
Кім ойлады ертеден кетерсің деп,
Ақиреттің ақ төріне жетерсің деп.

Бала болдың асқар таудай арманы бар,
Арманның да биік құздай заңғары бар.
Сұңқардайын сонау көктен құласаң да,
Сұңқардың да еркіндік атты заманы бар.

«Қасіретті желтоқсан» ауыр тиді білемін,
Өзің жайлы естісем ауырады жүрегім.
Сәбира,Сәбира,Сәбира қыз,
Болашаққа,армандарға қол созғансыз.

Шындық үшін күресіп шырқырадың,
Намысты қолдан жығып бере алмадың.
Үзілдің,қыршын кеттің арман болып,
Гүл өмірдің бар қызығын көре алмадың.

Білемін сен жұмақтың төріндесің,
Себебі еліміздің көгіндесің.
Өзің барда қадіріңді білмегесін,
Өлгеннен соң мақтаймыз кеп сені несін?!

Желтоқсанның күндері-азалы күн,
Тарихымда есте қалған қазалы күн.
Жастарымның аңсауынан құралған,
Жаңғырық боп естіледі жазалы үн.

Ей,халқым,сен деп соғар уыстай менің жүрегім,
Сенің ғана амандығың АЛЛАДАН тілер тілегім.
Жаныңнан иман,жүзіңнен шаттық көргенде,
Күлімдемей қуанбай қалайша мен жүремін?!

Уа,қазағым,мақтан етем барыңды,
Биік ұста,көкке көтер арыңды.
Ең бастысы бұзылмасын бірлігің,
Мейлі,дұшпан келіп алсадағы жаныңды.

Авторы: Тоқтарқанова Дана Русланқызы

---