Өлең, жыр, ақындар

Көңіл

  • 30.03.2018
  • 0
  • 0
  • 6456
Аспан шәйдай. Жанымда қырық қайғы.
Күн де майдай, ал мені жылытпайды.
Тайлы бие сауғанның сабасындай
көңіл тақ-тұқ. Ішті ыза шыбықтайды.
Аз халқымның тағдыры жыртық әлі,
бұғалықты бестідей бұлқынады.
Кей сабазым ел атын қалқан етіп
жаттан ұпай жинауға ұмтылады.
«Саналыға бұл өмір неге түрме?!»
Жан сиреді жаныңмен сенетін де.
Сайдан сая таппаған сайғақтайын
ойлылардың тағдыры жел өтінде.
Сана ойқастап, сезімім қалжырады.
Тартылуда мәнімнің нәр-бұлағы.
Тамырымен қопсыта қопаруда
шалғынымды уақыттың шалғылары.
Жүрегімді ырситып ой күредім,
тілімді алмай десем де: «Қой, жүрегім!»
Қасаң орта көсілтіп құшағымды
жаздырмай-ақ әйтеуір қойды менің.
Жырым – жалаң. Жерім - өрт,
жұртым – күлгін,
жұтқанға мәз у балын сылқым түннің.
Күліседі: «Ел жүгін көтерем деу
не тәшіне керек, - деп, - бұл шіркіннің!».
Сүлдерімді сорады жұтқан қайғы,
сезем: жанға, шарқ ұрмай, ықтау жайлы.
Жүрмін жерден ықтасын таппай әлі.
Аспан ашық. Жанымды бұлт торлайды.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Дүние бос қалды ғой сен кеткелі

  • 0
  • 1

Дүние бос қалды ғой сен кеткелі,
күлегеш достарды қой жер-көктегі:
ешбірі өзіңдей боп жүрегімді
шаттықтан не қайғыдан кернетпеді.

Толық

Өзімді жүрегіңнің есі қылдың

  • 0
  • 1

Өзімді жүрегіңнің есі қылдың,
бұл жайды, амалым не, кеш ұғындым.
Өзіңді мен де оңаша қиялдадым,
жаным деп жүрегімнен күй арнадым.

Толық

Өз-өзімнен өртеніп барам жанып

  • 0
  • 0

Өз-өзімнен өртеніп барам жанып,
жүректен жас ағады тарамданып.
Менде жай жоқ бұл күнде тым болмаса
ақтарылар алдыңда саған барып.

Толық

Қарап көріңіз