Жәдігөйдің жыры

Жылау жоқ бір түн, сірә, көзді жастап,
Бейішке апармақ боп жұртты бастап.
Басымды бір шұлғытып, бір мүлгітіп,
Тәспіні жыбыр-жыбыр серпіп тастап.
Мор басқан ұзын ұзақ қағазым бар,
Оқитын мезгіл-мезгіл намазым бар.
Ақыретті ойлаған бір қайғым жоқ,
Дүние үшін арызым жоқ, ашуым бар.
Басыма перне бұзған ақ домалақ,
Қолымда есеп алар бар құмалақ.
Келінше жаңа түскен, сыбырлаймын,
Қожа деп, келе берсе, сол жұмалап.
Таһаратсыз өмірімде жер баспаймын,
Арамды жұрт көзінше бір ішпеймін.
Сопылық, тақуалығым жұрт көзінше,
Арақтан оңашада мен қашпаймын.
Ерте-кеш есіл-дертім жылқы, қойда,
Алдауыш таяғым бар түгел бойда.
Отырамын қайда барсам алаң болып:
"Не берер осы маған?!" - деген ойда.
Айналайын, жайнамаз - ұзын желім!
Ақ тасымды көргенде шұлғыды елім.
Бөтен-бастақ, несие сөз айтпаймын,
Баладай: зорға шыққан, жаңа тілім.
Бір шынға он өтірік қосып жамап,
Алды-артын ақымақлардың орап, қамап.
"Пәлен, - дейді, - тәпсірде сөйлепті" - деп,
Нандырдым өтірікпен жүндей сабап.
Өзім оқу білмеймін жалғыз парық (парақ),
Білсем, бүйтіп жүрмес ем болып ғаріп.
Қой, қошқарды алуға ептейлімін:
"Осылай деп айтты, - деп - машқат-шәріп".
Бір-екі ауыз араптан айтамын тіл,
"Білмейтіні жоқ қой!" - деп айтады ел.
Кейде хазірет, кейде ишан болып,
Көп тамаша, боламын, бір ескен жел.
Қой-қошқарды алуға бұздық түрді,
Біз де талай қыдырып көрдік елді.
Ала қағаз ишаннан алып келіп,
Былш еткізіп бастырып қара мөрді.
Ишан деп біледі ел-жұрт танып,
Пір де болып қоямыз Құран алып.
Ақша берсе батаны коп қыламыз,
Жымың етіп қалтаға бүктеп салып.
Кірерміз күні-түні көп намазға,
Оразамыз таусылмайтын ұлан жазға.
Қажы екен деп, жұрт ықылас қылу үшін,
Қажы парыз болмаса да, бардық қажыға.
Бай болсақ, күнелтпес пе едік онда жатып?
Қылмаған ісім жоқ басты шатып.
Қыс-жазы несие жинап жүрміз,
Намаз бенен оразаны жұртқа сатып.
Кім көрінсе, "Бұл, - дейміз, - маған бала".
Екендігім ойда жоқ өзім шала.
Малсыз кісі шақырса, бір баспаймыз.
"Ғұздам бар, - деп, - жүре алмас бір аз ғана."
Мен барсам, мал береді бір қара сый,
Керемет, мен білер деп, боларға сый.
Күні бұрын мол қылып бермесе де,
Өлсе басы байлаулы бір қара сый.
Таспа сүйреп, жем жеген қотыр тайлақ,
Ер - тоқымы жоқ бір атты, берер, жайдақ.
Көбінің бергені қошқар болар,
У...ын салпылдатып кетем айдап.

---