Өлең, жыр, ақындар

Өзің едің

  • 22.08.2018
  • 0
  • 0
  • 1665
Өзің едің өмірдегі бір теңім,
Әр кеудеге түней бермес жыр тегін.
Көңіл дымқыл,
Күн көзіне құрғатып,
Көз жасымды ақ бұлттарға сүртемін.
Сахарада соғып өтер құйын көп,
Қалдың неден шешілмейтін түйін боп
Өз орныңды өзгерте алмай өзгемен,
Кеттім білем мен өлеңге үйір боп.
Найзағайдың от қамшысы осқылап,
Арнасында тулап жатты тас бұлақ.
Діріл қағып көкірегімде ықтады,
Сезім атты ырғатылған жас құрақ.
Тірі жанға тіс жармадым сырды ашып,
Күн қабағы бірде бұлтты,
Бірде ашық.
Кетер ме едім өз отыма өртеніп,
Сергітпесе сезімімді жыр-ғашық!
Кей сәттері қорғасындай зіл басып,
Өз-өзіммен отырамын мұңдасып.
Таусар ма еді саған деген сырымды,
Бақшадағы бұлбұл біткен жырласып.
Өзің едің өмірдегі бір теңім,
Өр кеудеге түней бермес жыр тегін.
Көңіл дымқыл,
Күн көзіне құрғатып,
Көз жасымды ақ бұлттарға сүртемін.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ақ боран

  • 0
  • 0

Мұнау жаным ұнатады ақ боранын даланың,
Дала ғажап үн қатады уіліндей баланың.
Ысқырады жылқышыдай ат ойнатқан жондар да,
Төгіп-төгіп құбылтады күй қанатын дала мың.

Толық

Сайрам

  • 0
  • 0

Асығып бұлттар жөңкіді,
Көтеріліп құздардан.
Төменде Сайрам мөңкіді,
Соғылып, қайтып тік жардан.

Толық

Жүрегімді айықпас

  • 0
  • 0

Өлеңнің өрнегіне үңілемін,
Айта алмаймын деп тіптен жұмыссызбын.
Өтіпті тағы да бір аяулы күн,
Арқалап бір бейбақтың қаяу мұңын.

Толық

Қарап көріңіз