Өлең, жыр, ақындар

Жамбыл ата жерінде

  • 05.09.2018
  • 0
  • 0
  • 1545
Жеріңе келіп тұрмын, Жамбыл ата,
Кеудемнен кербез көлге ән құлата.
Жасынды бер деп, сірә, тілемеймін,
Ақжолтай батаңды бер, даңғыл ата.
Сырым бар қырмызы гүл далам жапқан,
Арманым бар алдымда алаңдатқан.
Жалыным бар сөнбейтін жүрегімде,
Тұрса да күні-түні борандап маң.
Жырым бар балаусалау қатаймаған,
Отықпаған соны да, отаймаған.
Жүрісімде жоқ әлі тұлпар шабыс,
Тұяғынан шаң бүркіп атойлаған.
Жайым бар асқақ сөйлеп шалқымаған,
Көңіл қырын кей-кейде қалқып алам.
Бар болғаны қазақтың өз қызымын,
Қалыптасқан қашанғы қалпы маған.
Кеудемде дамылдатам дала көркін,
Дала боп тынысымды алам еркін.
Жарыл – дағы ағыңнан батаңды бер,
Шырағың дейтін болсаң жана берсін,
Өлең, сенің тербелем құшағыңда,
Бойымды алдырмай-ақ күш – ағынға.
Арман жоқ, ақын ата, егер де мен,
Қалғып кетсем жақсы жыр құшағында.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Көл түбіне кім аспанды төсеген

  • 0
  • 0

Толқын күліп судың беті шымырлап,
Нұр өбеді суға төніп сыбырлап.
Сағым жүйткіп жалт-жұлт етті дамылсыз,
Жатыр ма әлде ойшыл жаннан сыр ұрлап.

Толық

Сыбдырлайды құрақтар

  • 0
  • 0

Көктем-ару, таң сәріден
жұпар иісін шашқанда,
Көңіл құс боп ұшты алысқа
тереземді ашқанда.

Толық

Жол үстінде

  • 0
  • 0

Қыран бізді көтеріп биіктеді,
Бұлт ішінде ойнаған киік пе еді.
Бөлендім кең даламда бір рахатқа,
Салқын лепті самалың сүйіп тегі.

Толық

Қарап көріңіз