Өлең, жыр, ақындар

Кең жазира

  • 05.09.2018
  • 0
  • 0
  • 3045
Кең жазира, кербез далам, қымбаттым,
Мен төсінде іңгәладым, тіл қаттым.
Көгершіндей қалықтатып көгіңе,
Өміріме өшпес жалын, нұр жаптың.
Алыс жүрсем сағынамын, құшамын,
Қанат болса өзің үшін ұшамын.
Қайда жүрсем аңсарымсың бір өзің,
Қандай ыстық, аяулы еді құшағың.
Ұстап тұрған күнді–дағы батырмай,
Сенің күшің болар ма екен, япырмай.
Соқпаса егер сенің тентек дауылың,
Жатар ма еді теңіз толқын сапырмай.
Қызықтырар туған қызын бұл мекен,
Алаулаған әлде қызыл гүл ме екен.
Әлде сенің қуатыңнан, титімдей,
Жүрек шіркін кеудені ұрып тұр ма екен.
Туған жерім, кең жазира, кең өлкем,
Құлаш сермер тұнығын да өз еркең,
Ұшқанда да тоқып келем көкейге,
Балаусалы құшағында не көрсем.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Алғашқы мұң

  • 0
  • 0

Жүрмісің аман-есен, жеңгелерім,
Өзіңе қандай жанды теңгерермін.
Әзілің шалқып жатқан шалқардайын,
Толқынды құшақтаған мен кемерің.

Толық

Гүлбахор

  • 0
  • 0

Жаны нәзік,
Үлбірек мақтасындай,
Сазы нәзік
Айтатын жатқа тынбай,

Толық

Өзендердің — домбыра

  • 0
  • 0

Аяулы ел бұл далаға гүл өсірген,
Гүлжамалдай мақташы қыз өсірген.
Қайсар ел бұл қашан да қиындықпен,
Беті қайтып көрмеген күресуден.

Толық

Қарап көріңіз