Өлең, жыр, ақындар

Қарагер

  • 05.09.2018
  • 0
  • 0
  • 2016
Қамшылай жөнелгенде Қарагерді,
Бұрқ етіп артында шаң қала берді.
Қарагер қанат бітіп бұлдырайды,
Жолдағы тамсандырып тана көлді.
Тыпыршып жер тарпыған жаңа ғана,
Ойқастап қарагер мен қара бала,
Тізгінді тежеп қалып жөнелгенде,
Құйылды құстай самғап бара-бара.
Жүрек те дамылы жоқ дүрсіл қақты,
Далаңыз нәзік ару бір сымбатты.
Тұяқтың дүбіріне тасырлаған,
Жартас тұрғай, жаңғырып шың тіл қатты.
Желпіді майда қоңыр тау самалы,
Тұяқтан нөсер сезім жауса–дағы.
Қара ұлдың Қарагердей қайсарлығын
Бұлаң біткен жыр етіп тауыса алмады.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Өмір

  • 0
  • 0

Өзі де өмірімнің көрікті өлең.
Мен оның талай қырын көріп келем.
Көңілім көктем дейін көлкіп жатыр,
Тасқындай толқын атып көбіктенем.

Толық

Қайран, талқы таулары-ай!

  • 0
  • 0

Өлеңнің өніп жатса тасқа гүлі,
Жұртына жетіп жатса асқақ үні.
Табаны аумай өтсе туған жерден
Адамның болар ма екен басқа мұңы?!

Толық

Ақ түн

  • 0
  • 0

Алақанға қондырдым ақ түніңді,
Сен де менен тіледің шат күлуді.
Қалай ғана сөзбенен жеткізермін,
Көрдім ғой, ақ түніңмен пәктігіңді.

Толық

Қарап көріңіз