Өлең, жыр, ақындар

Тұрмын мен құшақтап

  • 20.03.2019
  • 0
  • 0
  • 2814
Айқайлап немерем дүниеге келгенде:
– Мен? - деді ол, - иесі бұл жарық ғаламның,
Ризамыз, боташым, біз сені көргенге,
Жасасын, ұрпағы шаршаған адамның!
Көтеріп шықтым мен оны алғаш далаға,
Күліп ол, сәулелі күн болып қарады.
Байланған өзендер босанып бұғаудан,
Аппақ қар балаша жүгіріп барады.
Қайыңдар сілкінді, емендер сілкінді,
Босанды сірескен сүңгіден, қыраудан,
Ауырған бұтақтар көгере құлпырды
Айығып алды да қыстайғы тымаудан.
Тұрмын мен құшақтап көктемнің сәулесін,
Апырым-ай, мен неткен адаммын бақытты,
Тұрмын ғой көтеріп әлемнің иесін
Жасарта, жаңарта алатын уақытты!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Уақыт қуып

  • 0
  • 0

Уақыт қуып айдады күнді ілгері,
Алыстайды өткеннің күмбірлері.
Елу жылда елменен жер жаңарып,
Ұмытылар адамның көргендері.

Толық

Ақындық

  • 0
  • 0

Ақындық ауыр еңбек түсінгенге,
Тау қазған, тас қорытқан ісіңнен де.
Жалғызсың, жәрдем тілеп ала алмайсың
Ең жақын, ең сүйікті кісіңнен де.

Толық

Төрт жолдар

  • 0
  • 1

Қаншама биік ұшқанмен
Қонбассың қалай ұяңа?
Қаншама құшақ ашқанмен,
Дүние түгел сия ма?

Толық

Қарап көріңіз