Құлақ пен тымақ

— Ау тымақпысың?
— Тымақпын.
— Сен кімсің?
— Құлақпын.
Тымақ құлаққа қарады,
Құлақ тымаққа қарады.
Ақырында тымақ,
Құлақтан сұрады:
— Көптен бері жырақ кеттің,
Бүгін мені сұрап кепсің, —
Деп еді тымақ,
Сөйлеп кетті құлақ:
— Оның рас, тымақ,
Қатты кеттім тымақ,
Қайта-қайта мінеп,
Қайта-қайта сынап,
Төбеңді жалпақ дедім,
Етегіңді салпақ дедім.
Сыртыңды сырмақ,
Ішіңді түлкі дедім,
Тұрған бойы күлкі дедім,
Бақсам жаңылыппын,
Жылылықтан қағылыппын. —
Деп еді құлақ,
Тыңдап тұрған тымақ:
— Жаз емес, суықтың
Ортасынан туыппын,
Шалғайым иығыңды,
Өзірім миығымды,
Етегім мойныңды орасын,
Сонда тоңбайтын боласың.
Тымақтың өмір сүруі,
Кетпей тұруы,
Әкемнің айтуынша:
"Сұлуынан — жылуы ", —
Деп еді тымақ,
Шап етті де құлақ,
Тымақты киіп алды,
Қалпағын жұмарлап
Сандығына салды.

---