Өлең, жыр, ақындар

Жақ

  • 27.04.2019
  • 0
  • 0
  • 2806
Әлі есімде:
Он үш-он төрт жастамын,
Шиден үшкір жебе жасай бастадым.
Жасыл талды иіп-иіп,
Екі ұшын
Тарамыспен тартып байлап тастадым.
Таң қалдырып өнеріммен көргенді,
Адырнасын керудейін кергем-ді.
Атқанымды дәл тигіздім,
Сөз бе екен
Қысық көзді далалыққа мергендік!
Ата жолын қуғандардың бірі едім,
Садағымды шіреудейін шіредім.
Бала кезден қалған әдет:
Әлі де
Бір нәрсені көздеймін де жүремін.
Қазір, міне,
Жер ортасы жастамын.
Енді сөзден жебе жона бастадым.
Сезімімді иіп-иіп, жүйкенің
Тамырымен тартып байлап тастадым.
Қай заманда әділеттің үні өшті?!
Қиянатқа баяғыдай әлі өшпін!
Менің жағым Одиссейдің жағындай —
Менен басқа тарта алмайды оны ешкім!
Қағып түсер қиядағы құсыңды
Сөздің күшін жаңа ғана түсіндім.
Оқырманым, өлеңімді бір жинақ
Бір қорамсақ жебе қылып ұсындым!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Адам мынау үйренген соң тұрмысқа

  • 0
  • 0

Адам мынау үйренген соң тұрмысқа,
Алдына оның түсе алмайды құмырсқа,
Ал бөлгенде сол еңбектің жемісін,
Артық алсам дейді пенде бір мысқал.

Толық

Жетегінде көп айдың

  • 0
  • 0

Жетегінде көп айдың
Жылдар қалай өтеді!
Көңіл толы көл-айдын,
Жүрек толы от еді...

Толық

Ой мен тыныштық

  • 0
  • 0

Желпілдемей, желікпей
Жағдайымды сезе ғой.
Оқтан қашқан еліктей
Айқай-шудан безеді ой.

Толық

Қарап көріңіз