Үйленіңдер, жігіттер!
«Осы өмірге лайық отты жағып,
Келеді, әне, екі жас топты жарып.
Кәрісі мен ауылдың жасы мұнда,
Жас келінді көруге асығуда».
«Осы өмірге лайық отты жағып,
Келеді, әне, екі жас топты жарып.
Кәрісі мен ауылдың жасы мұнда,
Жас келінді көруге асығуда».
Қашан да қанымдасың,
Қашан да жанымдасың.
Көрікті жаратылған,
Қара көз қарындасым.
Тоқ бола ма, аш бола ма?
Өзіне адам қас бола ма?
Ана емшек береді ме,
Жыламаса, жас балаға?
Ерасыл нағыз «ер» екен,
Кім басқаша дер екен?
Қаражатты мол тауып,
Парламентке жол тауып,
Қазақта бір мақал бар:
«Аюға намаз үйреткен таяқ» деген.
Бірақ та, әй, әттеген,
Оны тыңдап жүрген жоқ нахалдар.
Тірілсін десек тіліміз,
Түрілсін десек түніміз,
Болуы керек бұлтақсыз
Ата заңымыз – піріміз.
Аурухана бөлмесі,
Мұнда түсе көрмеші.
Жатады екен бұл жерде
Алланың сан пендесі.
Қатын сені күтпейді,
Ауыр міндет жүктейді.
Еркек болсаң ерекше,
Тілегімді ұқ дейді.
Жақсы менен жаманды салмақтайық,
Артық туған ағаны ардақтайық.
Бір кездері жойылған жоңғарлардай,
Көрінбей қайда кеттің, Қалмақбаев?
Қыз деген – бір қызғалдақ,
Өркендеген өлкеміз.
Өскен гүл ғой бізге арнап,
Еркелеген еркеміз.
Қарындас, көрдік сені кеше де,
Бұралып бара жаттың көпшілік көшеде.
Керілген қасың да,
Төгілген шашың да,
Жалт-жұлт етіп жүрісің-ай,
Күншуақтай күлісің-ай.
Сылдыраған бөктердегі
Ерке бұлақ үнісің-ай.
Алып қашқым келеді, алып қашқым,
Қара бұлтты көктегі жарып қашқым.
Мейлі Айға, алысқа, Марсқа да,
Сені алып қашудан жалықпаспын.
Дегенімен Мырзатай,
Жан емессің мырзадай.
Сараңдыққа салындың,
Тек байлыққа табындың.
Ей, Мейрамбек, Мейрамбек,
Тартушы едім тумам деп.
Сырт айнала бересің,
Бар билікті жиған боп.
Батыр ұлдар ерлігімен ерлейді,
Туған жер деп, тебіреніп, терлейді.
Күні-түні ел тағдыры толғантып,
Намыс туын өзгелерге бермейді.
Тышқан баласына ақыл айтты,
Айтқанда батыл айтты:
– Балам, мен көпті көрдім,
Майды да етті көрдім.
Біздің ауыл ауыл еді,
Берекелі қауым еді.
Бір кісінің баласындай
Бір-біріне бауыр еді.
Қасқыр жортып келе жатыр еді,
Қарыны ашқан пақыр еді.
Кім кезіксе де жеп қоймақ,
Қарыны бек тоймақ. Кенет
Қатар ескен екі бидай сабағы
Масақтанып, қатқан кезде сағағы,
Тұрды бipi басын иіп төменге,
Екіншici кекірейе қарады:
Қой мен Қоян әңгімені бастады,
Ешкімнен қорқып-саспады.
Қой былай деді:
– Момын ғып жаратқан Құдай мені.
Бұрын «Ара» ара болатын,
Шаққан жері жара болатын.
«Арада» сыналған жанның
Ауызы қан, дала болатын.
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
-
- Архимед
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі