Бақа мен кірпі

Көлшік маңындағы көгалда бақа мен кірпі бір-бірінің түрін көріп, қайран қалысыпты. Көзі бадырайып, жүрегі лүпілдеген бақа:

— Тұла бойың түгел тікенек, не деген тұрпайысың! – депті кірпіге, бақаға батпай бұйығып тұрған кірпі:

— Өзгелердің көзінше тұла бойын тыртитып сенің түрің де келісіп тұр екен! Түріңді көргенде, денемнің түршіккенін-ші! – деп, тікенектерін тікірейтіп, тұмсығын тыжырайтып, күліп жіберіпті.

Екі аяғымен жер тіреп, еңсесін көтеріп, көлбақа іштей сескенсе де есесін жібергісі келмей:

— Осы көкмайсаға бір аунамай, өмір бойы тікенек арқалаған тіршілігің құрысын! – депті көмейі бүлкілдеп.

— Бұт-борбайыңды шөпке жырғызып, жалаңаш жүрген сенің тіршілігің құрысын! – депті, кірпі тікенек арқасын шегірге үйкеп-үйкеп қойып.

         Бақа сол тікенек өзіне қадалғандай қаймығып, былай деп бақылдай жөнеліпті:

         Жан сая деп білгенім,

         Жалғыз ғана көл менің.

         Жап-жалаңаш жүргенім,

         Жай-мәнісі сол менің.

         Жалынайын мен кімге,

         Жан қысылса әрдайым.

         Суға дереу сүңгуге

         Жалаңашпын дап-дайын...

Бақа жайын түсінген кірпі де қыртысы жазылып, тіл қатыпты:

       Бар шыныңды бүкпеген,

       Біреу көрсе бүктелем,

       Өлі-тірім сезілмей.

       Домаланған тікенге

       Көзі барлар жолай ма!

       Көне қоймас икемге

       Мен бір жатқан шоңайна!

       Жыланды да жабысып,

       Жылжытпаудың ебі - осы.

       Қамшыласа алысып,

       Қан болады денесі!

Кірпі соны айтып, жылан ұстағандай жиырыла қойыпты, бақа шоп етіп суға сүңгіп кетіпті.

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз: