Эпилог (Далаға сапар)

Тұйықтап Торғай қала төрт көшесін,
Көтеріп биік тұлға көкке еңсесін,
Мектеп тұр жоғарыда, күнге қарап,
Жазулы маңдайында қадірлі есім.
«Ыбырай Алтынсарин» мектебі бұл,
Сан ұрпақ, ішінде оның - көктеді гүл.
Алыс күн алғы ғасыр белесінен
Жүз жыл ол бұл далаға төккелі нұр.
Дәл кәзір соның класс-бөлмесінде
Тұр ұстаз құйып ұрпақ зердесіне,
Баяндап Алтынсарин өмірін айтып,
Көп тоқтап оның ұлы бейнесіне.
«Ол солай қақты дала қоңырауын,
Естіртті білім үнін, өмір әнін.
Кез еді түнек заман, қайғы жасы
Сел қылып жуған елдің омырауын.
Жазды ол «Кел, балалар, оқылықты»
Аралап сол ұраны өтті жұртты!
Қалады ол осы мектеп қабырғасын,
Берік қып келер күнге соқты мықты.
Сол қоңырау кәзір тұрған қақпадағы,
Күтті оны барлық ұрпақ, даттамады.
Сүртіңдер шаң жұттырмай, қадірлеңдер!
Тарихтың ол біз үшін сақтағаны!
Ол қоңырау - білім үні қасиетті,
Келеді тынбай соғып, тасыр өтті,
Әлі де жаңғырады ол талай ғасыр,
Шақырып өздеріндей жас түлекті!» –
Дейді ұстаз, өңшең бала тыңдайды ұйып,
Жанына көне тарих-сырлар жиып.
«Қазақтың білім атты асқарына
Ең тұңғыш шыкқан одан кім бар биік!»
Бар бала ой үстінде қалған мүлгіп,
Бұл жолы қоңырауды арнап ұғып.
Арт жақта өлең жазып отыратын
Дәл кәзір қара бала ол да жым-жырт...
Оқыды, оқыды олар... тез есейді...
Зымырап қосылды да күн есебі.
Есейді қара бала жұртпен бірдей...
Сол бала - осынау жырдың иесі еді...

Алматы. Январь - Май 1957 жыл

---