Аманкелді көшесіндегі ой

Мынау көктем — таудан түскен ақ бұлақ,
Мынау көктем - жаңа оянған жапырақ,
Осы таңда көшесімен өзінің
Менің көкем келеді әлі шапқылап.
Таусылмайтын ұлы жорық, неткен жол,
Әрбір жылда созады оған көктем қол,
Баяғыдай дүрсілдетіп даланы
Таңға қарап, күнге қарап жүйткиді ол.
Аманкелді деген жалғыз есіммен
Көз алдыңа дала келер көсілген,
Сол даланы мол жайлаған ел келер
Салтанатты салқар-салқар көшімен.
Қара нөсер, қаптай шапқан қол келер,
Қара шаңы аспан қапқан жол келер,
Найзалары бұлттан шашақ тағынған
Арыстан жал, жолбарыс көз ер келер.
Ал содан соң алқызыл ту желбіреп,
«Ақ бостандық, азат күнім келді», — деп,
«Бар қазақтың бақыты мен елдігін
Ленинге тапсырамын енді», — деп.
Өзім соның бір батыры болам деп,
Тас қамалға талай найза соғам деп,
Семсер тағып, былғарыдан киініп,
Тұрар көзге ер Военком ағаң кеп.
Аманкелді — атының өзі жап-жарық,
Аман келген азаттыққа елді алып,
Аманкелді көшесінде тұр бүгін
Баяғыдай басын қосып мол халық.
Ол ұрандап өтер бүгін тағы алдан,
Даңқын сынап даласына таралған,
Ол халықты бастау үшін туған да,
Ол халықты жинау үшін жаралған.
Бұл қасиет — сирек жандар үлесі,
Соны да өсем баяндайтын күн осы.
Зор тарихта жатыр мәңгі жарқырап
Дейтін бір жол: «Аманкелді күресі».

---