Аға шебер

Ғабиден Мұстафинге

Қазақы өлең жазар келді ретім,
Қадірін, қасиетін ел білетін,
Тойында жақсы ағаның лебіз айтсам,
Қалмасын сеземін мен сөзім жетім.
Жаздың деп сен тағы да ода, мақтау,
Кейбіреу пікір айтар домалақтау.
Қашанда қиянаттың бірі емес пе
Тіл батып, бардың өзін бар деп айтпау?
Қазақта әзірінше Ғабиден бір,
Ғабиден шыға бермес әр үйден бір,
Айқайлап сен танытып жатпастан-ақ,
Өзіне керек ұлын таниды өмір.
Жерінде сол таныған кездесіп-ақ
Болды ғой сәлем берсек сөзбен шуақ,
Еңбегін алдыменен өзі білген
Алмайды абыройды бізден сұрап.
Біреуге ағыл-тегіл жыр біткенмен,
Ақыл мен мінез бітпес құр күткенмен.
Жан көп қой сыңар бақыт, сидаң аяқ,
Атаққа бір жамбастап жылжып келген.
Қол жазбай өмір-тарих дәптерінен,
Сарылған сабырлы еңбек сәттерімен,
Қайласын мың тәсілмен меңгеретін
Айнымас Қарағанды шахтерінен.
Мен көрдім көркем сөздің бір ұстасын,
Табиғат мықтап соққан түп нұсқасын.
Темірдің суын ішкен жандай берік,
Ұстаған ұсақ шудан тыныш басын.
Тез шауып, тентек бастық күн көрмеген,
Толқындай үнсіз ағып, ілгерлеген,
Немесе Абайша айтсақ, ол бір кісі
«Жасынан түсін билеп, сыр бермеген».
Баяғы ата-баба сандығындай,
Атанға жүретұғын шандып ұдай.
Өзі ашса ашылатын, өзі ашпаса —
Бермеген басқа кілтті мәңгі құдай.
Елінің сол сырларын ептеп ашып,
Жіберген кітап етіп көпке шашып.
Маржандай қабылдаған халық оны
Жанына қорек етіп, жүрекке басып.
Жатпаймын тізім жасап, ол мынау — деп,
Тынған жоқ қалам сарқып болдым-ау —
деп,
Сондықтан болашақтың бір кітабы
Жарамас кірмей қалса қол байлау боп.
Жетпісте азбайды екен қайран нарлар,
Алтын жіп арманына арман жалғар.
Ақылдың қапшығында азық бітіп,
Алпыста-ақ суға қарап қалғандар бар.
Тілейміз, тілек деген ерге серік,
Жетпісте, кел кәнекей, белдеселік —
Деп тұрған бұл Ғабекең, жүзге келсін
Алдында асқар таудай елге сеніп.

---