Мұстафа Шоқайұлы

Өрмекшінің құрған бейне торындай,
Қызыл соққан түрмелерге ұрынбай.
Қуғындалдың зорлықпенен жат елге,
Енесінен ерте айрылған құлындай.
Қасіретпен сан қайғыны кештің сен,
Көз тіріде от тозақтың үстімен.
Өксігенде елге жетіп жан зарың,
Бар аймаққа күңіреніп естілген.
Шындық еді әуел бастан сүйгенің,
Егіз біткен жаның, тәнің сүйегің.
Сол шындықты жат елде де ту қылып,
Нар халқыңның мұңын айтып сүйедің.
Ұлт жайында жалған ұран көтеріп,
Қаймағымды іркіп алып от өріп.
Балта салған тілім менен дініме,
Қанішерге қарсы ұмтылдың кектеніп.
Кең әлемге жария қып сұмдығын,
Ақиқатпен түлкі айласын күл қылдың.
Ойлағаның бар мұсылман бірлігі,
Көруі үшін теңдік атты күн нұрын.
Туған елсіз желек жайып өскен кім,
Сағыныштан қандай отқа түспедің.
Оңашада бойтұмарың бір уыс,
Туған жердің топырағың иіскедің.
Бұлақтары сарқыраған мөп-мөлдір,
Сен сағындың тауларыңды көгілдір.
Жетсем дедің боз жусанды далаңа,
Дәм бұйыртып сыйға тартса өмір нұр.
Өзіңде еді бар мықтылық, ой көрік,
Қанаушыға қан соқтырған төңкеріп.
Сол кекпенен айла жасап залымдар,
Ақырында әлсіретті у беріп.
Бар үмітті көп күткендей еліңнен,
Шығыс жаққа ұзақ қарап сеніммен.
Бостандық деп жазып кеттің ауаға,
Бойындағы ең ақырғы деміңмен.

---