Дала

Бозторғай-ғұмыр төсін даланың шарлаған,
Бесін намазын балбалдар оқып сарнаған.
Бозтамақ боздақ қарлығаш байыз таба алмай,
Боз мая боздап ботасына әнін арнаған.
Бұлттары қысыр безерген шақта бедеу көк,
Бәңгі қыр өксір алдатөмпекті — безеу бет.
Бүлікшіл желі қурайға қобыз тарттырып,
Бабаурап тұрып, береді бейбақ бебеулеп.
Боз шарбы бұлттың бөз көйлегіне қан тиіп,
Бура-тауларым түргенде құлақ маңқиып—
Бат-баттар құсап қарай да бермей балтиып,
Бағы сарынның бояуын бойға қал түйіп.
Баяғы бір ән, баяны күмән бұл қырлар. —
Бағыштап барын бұлбұлдар, бетін бұрды ұлдар.
Байқағыш болсаң, баба даланың бойында
Бітіп болмайтын бір сағыныш пен бір мұң бар.
Бөкен сағымдар боз желкеніндей өлкенің,
Бұйра толқынды шағылдар — бітпес ертегім.
...Бұл дала маған ұқсап барады бір түрлі...
Болмаспын, сірә, далама тартсам мен тегін!

---