Т. Айбергенов рухымен сырласу

1-өлең
Ойы — өзен,
арманы—шың,
қиялы — құм,
Әлемге сан ұшқынын құяды күн.
Төлеген—шашыраған бір ұшқыны
Тұлпардың тасқа тиген тұяғының.
Ғашыққа сезімдей-ақ мықты айтылған,
Албырап сәуле төгіп шықты Ай қырдан.
Мұхит та, теңіз де емес
Айбергенов —
Көктемгі бәйшешекке шық қой тұнған...
Болашақ мәресіне арғымақ-ән
Барады құстай ұшып,
Қалғыма, Маң!
Көзімен Төлегеннің болашаққа
Қарар ма ед жалғыз сәтке барлық адам?!
Сыңсыған сағыныштың пернелерін
Тап басқан күйші-ғұмыр сол,— деді Елім..
Қайтадан Тәңір мені жаратса егер,
Төлеген сағынышын бер дер едім...
Келтірер таң нұры еді тау шырайын,
Келтірер ақ самал-тын таң шырайын.
...Арман не ағып өтсең,
Жаз түнінде
Аспаннан тамған жұлдыз-тамшыдайын!.

2-өлең
Ей, аға желдірген жол пырақ па едің?
Әлде сен—сөндірген жел шырақ па едің?!
Әлде сен жұмбақ сырын шештірмейтін
Тым қиын—ғасыр қойған сұрақ па едің?
Жұмбақсың! —
Шешсем шештім оннан бірін,
Шеше алмай таңданды тау, толғанды гүл.
Жұмбақсың! —
Жырларыңнан сезіледі
Бір сәтке жүрегіңе қонған діріл.
Еліне Келешектің батыл ауған,
Қайыл ғап мұрапаңа жатыр-ау маң.
Шулайды Бесқарағай — ормандарың,
Тулайды армандарың Атыраудан.
Маңғыстау! — Көкірегі жұмақ әлем,
Сырласқан кезіңді айтып Мұнарамен,
Шұбырып езуінен жұлдыз ағып,
Кірпігін таң алдында жұмады әрең...
«Кеш тудым, көрмедім деп мен өзіңді» —
Өртейді ащы өкініш өзегімді.
Қолыңда болмадым деп көзе-ғұрлы,
Жүректің мұңын жас қып көз еміп жүр,—
Көрдім мен қазір сені,
Тек орныңа
Өлеңің қабылдайды "кезегімді".
Кешегің Бүгініңе ауысуда,
Бүгінің Ертеңіңмен қауышуда.
Мәңгілік сенің жырың жаңғырады
Шырлаған Бозторғайлар дауысында...
Оу, аға!
Бірі емеспін кеп кезбенің! —
Байтақтың сенше сүйем көк көз көлін.
Сен құсап жыр-ошақтан шоқ көздедім.
(Салмағын Арманымның шек, Безбенім!)
...Шырлаймын Бозторғайдай таң алдында —
Бейне бір тірілгендей от кездерің!
Бейне бір тірілгендей жоқ кездерің!..

1979-1980 жылдар

---