Өлең, жыр, ақындар

Шағын хикая

  • 16.06.2019
  • 0
  • 0
  • 1230
"... Тұйғын емен айдындағы қуды ілген,
Сиремеуге тиіс — шулы, нулы іргем.
Бар ғаламның Жарастығын жырлаймын,
Әділетті қорғау үшін тудым мен!
Болғанмен Жан жапырақтай дір етпе,
Ей, Жаратқан, айтам саған бір өкпе. —
Қара бұлттың шынтағында шыңғырған
Айдың даусы тиген кезде жүрекке..." —
деді бірде ақын көкке кіжініп,
Ғаршағылға үні жетті үзіліп.
Әлсіз дауыс тыншын алып Тәңірдің,
Көктің өңі кетті демде бұзылып.
Тәңір сонда кітап ұстап, нан тепті,
Сені тірі қоймаспын! — деп ант етті.
Ұлы Үрейдің шапалағы — нажағай
Бір тартқанда ақын көзі жарқ етті.
Жалп еткізді,
Көк төзімі бітіп қап,
Ажал қолы титтей жанды мытып сап.
Күлге айналды ақын тәні ...
Ай болса
Күлдіреді қара бұлтты қытықтап ...

1988 ж.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мұнарбекке мұңаза

  • 0
  • 0

Маңғыстауға неге келдің, бөрі аға?
Ұлып қашып нең бар еді молаға?!
Маң далада кілең бейіт тұр мүлгіп,
Жан біткенді қамамақ боп қораға.

Толық

Түнгі түңілу

  • 0
  • 0

Шаруаның бәрі — шартарап,
Күледі Ай маған шалқалап.
Көшеде көшіп келемін,
Уайым, қайғы арқалап.

Толық

Қаладан көшу. 1987 жыл

  • 0
  • 0

Жерідім бұл даң-дұңнан — қырға барам,
Өзекті өшер емес — тырнаған ән.
Ғафу ет, құрбы — аламан, құрмалаған,
Тыраулап шақыруда тырна далам!

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар