Күлтегіннің қайтып оралуы

Жанат Әскербекқызына

О, киелі Түркі Елім-ай! Тас бесік,
Неткен ғана аянышты жұрт едім.
Астанада мәз боп қалдық бас қосып,
"Отанына оралды,- деп, — Күлтегін!"
Тістей қатып тамырынан тоң бүріп,
Тұтқында ұстап табғаш - дәуір түрмесі,
Мың жарым жыл - он бес ғасыр жол жүріп,
Жетті еліне күлтегіннің сүлдесі.
Шенді орданың төбесінде ту гүлдеп,
Иманғали "Күлтегінді" әкелген,
"Евразия", - деп өңмеңдеп Гумилев,
Атын тартып алған жер бұл Сәкеннен.
Сол баяғы айнымапты ел салтынан,
Адасу ғой, көкөзегі күретін.
Асылдарын жоғалтып ап, артынан,
Көкке қолын жайып іздеп жүретін.
Өңшең дүрлер, басқан ізі батпандай,
Нән толқындай жалын тартып жүзгенге. 
Күлтегінмен бірге келе жатқандай,
Сәл жатырқап қарайды, рас, біздерге.
Астанада өзгеріпті көп алаң,
Ада - тасқа жазған сынды жырды ойып.
Аттан түсе жаздап қалды Кене хан,
Айтматов жатқан шақта гүл қойып.
Мұңаямын мың ой түнеп басыма,
Құлағыма ғасырлардан пірлі үн кеп.
Күлтегіннің қарап тарғыл тасына,
Олжас тұрды баба тілде тіл күрмеп,
Шахановтар ана тілге ділгір боп,
Қос Сақ отыр, Қас Сақ,
Алтын қаһарман.
Осы шығар өңде көрген түс, міне,
Алтын киім киіп өткен атамнан.
Қорынамын,
Қараймын да үстіме.
О, Түркі Елі,
Айналайын, атыңнан!
Хатың келді,
Азық маған сол атың.
Тасқа өлеңін ойып жазған ақыннан,
Қысылып тұр кітап жазғыш көп ақын.
Маңғыстаудан ертіп кеп пе ем пірлерді,
Неге, ақын қыз,
Тақылдайды тақаңыз.
МГУ тартып ала жаздап бұл жерді,
Не істер екен, күзде келмек Папамыз? 
Қарағым - ай, оны қайдан білем мен?
Оқымаған жерден соқты сауалың.
Сұрашы анау көкелерден шіренген,
Бәлкім, беріп қалып жүрер жауабын.
Бір іс бітті.
Бейенішке кенелген,
Тарап барады қара бұдан Түркі елім.
Қараймын да,
Шыққан түпсіз тереңнен.
Жүрегімнің қаңды жасын сүртемін.
Тарап барады орап мені құйынға,
"Күлтегінге" берді Астана бір төрін.
Жалғыз сауал шыңғырады миымда,
"Тұлыбың бар. Рухың қайда, Күлтегін?"

---