Жапан дала - желтоқсан

"Шағырма жұлдыз - шарпы аяз,
Мұңды келін - мұзды аяқ,
Күннің несін сұрайсыз?.. - депті –мыс,
Ертеде бір мұңды келін,
Күн райын сұраған атасына.
Жыр жазғанмен жабыла, бірі бармай
Жетім қылды ақындар қырын, Алла - ай!
Жапан дала... Жар асты - жалғыз қыстау,
Желтоқсанның және де түні қандай!
Сынық айды саусаққа сақина ғып,
Сәукелелі шың сыңсыр бақи ғаріп.
Азу тісін көк тасқа жанып алып,
Көзі ақшиып аяз тұр ақиланып.
Үйіріліп Үркер тұр тас төбеде,
Жыбырлаған ұқсайды таске неге.
Жиырылып жырақта "жеті бүйі",
Жолығудан қашардай - аш бәлеге.
Аяз қауып,
Жанбасын жара жауып,
Ыққа қарай үш арқар барады ауып.
Азу ілген,
Әр жерін жұлдыз жыртқан,
Түн шапаны қамсаусыз қара мауыт.
Қара мауыт шапанды ақ келіншек,
Отырды үйде назары маған ауып.
Сап, сап, көңіл!
Сабыр ет, дабырлама!
Түнгі құлақ ілулі қабырғада.
Мұңды келін ас құйып мұзды аяққа,
Ұза-а-қ қарап қалыпты - Шағырмаға.
Жел тығылды кетекке шамалы үріп,
Бөрі құлақ - көрінді қара бұлт.
Тұяқтарын қан шылап қалың жұлдыз,
Үркіп кеткен отардай барады ығып.
Топсасы жоқ тоғандай қотан қора,
Бұзып кеткен сыңайлы топан мана.
... Шопан бала! Келінге қоқаңдама,
Ығып кеткен ие бол отарға, ана.
Атқа мініп азынап бақанды ала,
Түнге сіңіп жоғалды қопал қара.
Үйге кірдім,
Тәтті елес от айнала...
Мұңды келін...
Және мен...
Жапан дала...

---