Шынжыр

(Алматы — 79)
Баллада

Кетпестей ғып байлаған,
Шуда жіппен кіндіктен.
Бар ма екен деп ойланам,
Мықты нәрсе сол жіптен?!
Ғафу.
"...Шынжырың" жер болды-ау,
деп, — бай тақал үлгі"
Бастарын бөлмелестер шайқап күлді.
Шынында Алатау тұр аспан тіреп,
Мен неге сағынам - ей, жайпақ қырды?
Сөйледім "Шынжыр" жайлы неге семіз?
Ойпауыт бір төрт күлді, төбесі - егіз,
Аты бар Левшиннің картасында,
"Құмы да ас болған жер!"- демесеңіз,
Жоқ еді шалқыған - көл, Ересе - құз.
(Ел десе неге езіл еді емешеміз?..) Шынжырдың:
Нар сияқты көртке ұрынар, салқы төс,
Жалбыр балақ төрт күлі бар,
Он шақты жұмыртқадай моласы мен,
Пісірер жұмыртқаны өрт құмы бар.
Аптабы, керімсалы, аңызағы,
Таңдайға миың болса тамызады.
Сонда да өріп кетпей, өліп кетпей,
Қыбырлап жатады өніп малы - жаны.
Мен басқа жарытпадым әңгіме айтып,
Пышырап сөз үзілді мандымай түк.
Алтайдың абитуриент жігіттері,
Соқпады "Шынжырыма" енді қайтып!
Әркім-ақ өз ауылын үлгі қылды,
Желпітіп демдерімен түндігімді.
Мен тұрмын мына жұртқа жеткізе алмай,
Шырмалған шынжырына шын жырымды.
Жел тұрса сияқтанған шудалы жын,
Кешкенмін қызыл аяқ туғалы құм.
Апайтөс өр Алтайдың ұлдарына,
Қайтсе де, өтпей отыр буралығым.
Мен кенет үзілмеген шынжырыма,
Ғафудың жалғап көрдім "Шуда жібін!..".
Үш шумақ өлеңменен бетті тіліп,
Майданнан айдап шықтым көпті түріп.
Ғафекең - әруағыңнан айналайын,
Сиынсам, жетті маған көкті тіліп!
Ғафуы таулы жердің болмай қалып, жігіттер:
"Сен жеңдің!" - деп кетті тұрып.
Асқақтар көзге іле ме аласаны?!
Жайдақтың көп сондықтан ала шаңы.
Кейде, рас, томашадай төрткүлің де,
Шындаса - шыңдарменен таласады.

---